Bir gün bu kahır dolu Hayat da biter. İçimde çarpışan binlerce acının; yılların verdiği yorgunluklar bir musalla taşında sona erer.

Ölümü bekliyorum gelsin götürsün beni artık diye. Sevdiklerim acaba üzülürler mi ben ölünce? Bu kadar değer verdiklerim ne hissederler acaba duyunca? Ama en çok Oğlum üzülür biliyorum. Onun için tutunmuyor muyum hayata? Özleminden sabahlara kadar şiirler yazmıyor muyum? Kokusuna hasret kaldığım zamanlarda yastığına sarılıp doyunca koklamıyor muyum? Gözlerim yollarda günleri iple çekmiyor muyum? Şafak saymıyor muyum?

Odana sen gittikten sonra giremedim..Giremedim çünkü seni orada hissetmek huzur veriyor..Yine bilgisayarının başında oturup müziğinle uğraştığını düşünüyorum..

Ah oğlum...Can Oğlum..Seni çok özlüyorum ben!..Bazı insanlar; ’’çok düşüyorsun üzerine’’ diyorlar, haklı olabilirler, ancak O benim hayata tutunduğum dalım bilmiyorlar..Evlenince seni unutur diyorlar, istemezmişsin beni..Düşüncesi bile çok üzüyor, olsun; O mutlu olsun, ben huzurlu göreyim bana yeter diyorum..

Kimsede vefa yok. Sevgiler hep sahteleşmiş, çıkar peşinde insancıklar; Bense evime çekilmiş sessiz sedasız oturuyorum. Seni bekliyorum..Hiçbir şey avutmuyor bu gönlümü..Geleceğin gün sevincim olur, gidişin hasretim..Sen iyi ol Canım Oğlum, bu bana yetişir..


Aylin AKGÜN
(10.06.2014)