Sana devamlı bir şeylerden bahsetmek,senin cümlelerinden
ve sesinden yoksun kalmış ruhumu doyurmak istiyorum..Sana dair devamlı bir şeyler yazmak istiyorum.
Ama ne yanına gelebildiğimde ne de oturduğumda seni yazmaya, bir kaç basit cümleden ileri
gidemiyorum..Konuşma fırsatı bulunca,kelimeler içimde hep tutsak kalıyor.dökülmüyor dudaklarımın arasından
kalbimde müthiş bir özenle kurduklarım..Gözlerinde tutsak kalıyorum diyorum ama onu bile doğru düzgün yapamıyorum.


Bazen kendime gülüyordum,ne yapıyorsun sen diye,daha seni fark etmemiştir bile,haberi yok,
hiçbir şeyini bilmiyor! diye söyleniyordum..
Ama fark edecektin bir gün,bunun hayaliyle uyuyup kalktım,sana baktım...
Fark edecektin beni !
belki bir gün sevecektinde.!
Belki bir gün beraber aynı duyguları paylaşacaktık.
Başımızı koyduğumuz yastıktan beraber kalkacaktık.
Aynı anda küçük bir sese gülüp sonra ağlayacaktık.!
Geniş bir düzlükte,ya da yüksek bir tepede kelebeklere bakacak,
Güneşin batışını izleyecektik..

Ah! işte
"Belki" diyorum ben hep..
Ama şunu iyi biliyorum ki; Belki demek "keşke" demekten iyidir...