"Ben Allah’ı Dade’nin ellerinde buldum"

En fazla 10-11 yaşındaydım. Küçük kardeşim engelliydi. Annemle beraber hastanedeydiler. Evde yalnızca ben ve DADE (anneannem) vardı. Yine bugünlerde ki gibi bir diş ağrısı tutmuştu beni.Küçüktüm,acı çekiyordum, hangi ilaç olduğunu bilmediğimden ilaç içemiyordum ve annem yanımda değildi. Ben de ağlıyordum. Dade, "vere kizam sere xwe deyne ser çoka min" (yani gel kızım başını dizime koy) dedi. Başımı dizine koydum ve nasırlı elleriyle saçımı, yüzümü okşamaya başladı. Dade nin en çok ellerini ve bembeyaz saçlarını severdim ben. Benim gibi dade de ağlamaya başladı. ağlıyordu ve dua ediyordu. Kaç ayet okudu bilmiyorum. Gözümü açtığımda yatağımdaydım. Dişim ağrımıyordu. saatlerce uyumuştum. Ve bunu bir doktor ya da ilaç değil. Dademin duaları yapmıştı. Bu 2-3 gündür diş ağrısı çekerken,hep "keşke dade burda olsaydı" dedim. Düşünüyorumda, keşke daha büyük olsaydım ve dade yi çok daha fazla tanıma şansı yakalasaydım. Ya da çok fakir olsaydım, dedemlerin evinde yaşasaydık. Hep dadeyle olsaydım..Her neyse asıl söylemek istediğim şu ki...

Büyüdükten sonra inancı olmayan bir çok arkadaşım oldu. Ve nasıl bu kadar eminsin Allah’ın varlığına diyenlere. Cevabım hep aynı oldu

"Ben Allah’ı Dade’nin ellerinde buldum"