İçinden konuşmak nedir bilir misin? Aldırma gönül dedin mi sen hiç? Feryat ederek sustun mu? Gurbetin ne yaşattığını hissedebilir misin? Kavrulan yüreğini, yanmasın diye acılar içinde çevirdin mi? Pişen gönlünün buharı ciğerini dağladı mı? Senin de gözyaşın akmaz oldu mu?

Her günüme hasretin gölgesi yansıyor,karanlıkta kalıyorum. Boş vermişliğin değil, boş verilmişliğin hüznünü yaşıyorum içimde. Kendi kendime teselliyi fısıldıyorum. Kaybolan duygularımı arıyorum, kör olan gözlerimi siliyorum, duymayan kulaklarımla dinliyorum. Acabalar içinde savruluyorum. Ben bunlara dayanmaya çalışıyorum.

Biliyorum; kimsenin kimseyi umursadığı yok, nasılsın demek o kar zor oldu ki duymamaktan unutur oldum. Hayata bu kadar mı bağlandık? Kendimizi unutur olduk.

İçimdeki depremin farkına yeni vardım, bi yerler kırılmış, dökülmüş, yaralanmış, kan ağlıyor. Benden neler gitmiş yeni anladım. Giden her şeyin yerine sessizlik geçmiş, kocaman ıssızlık olmuş. Tarif edemediğim bir yokluk beliriyor gözlerimde, uyuşmuş duygularım felç olmuş.

Korkuyorum bazen her şeye eyvallah diyip köşeye çekilmekten. Yokluğa koşar adım gidiyorum,durduramıyorum kendimi. Baktım ki ne iradem kalmış, ne de gücüm. Sahte gülüşümle, duygu katliamımı izliyorum. İçim kan ağlıyor, feryat ediyor ama ben sessizim.