Bir tiyatro gösterisi desem değil şu ’yaşam’ denilen.Ceza desem o da değil.Öyle olsa kesinleşmiş bir ceza mühleti olur, gün sayarsın ve esaretin son bulur.Ne cezamı kesecek bir hakim , ne de bu cezanın bir sonu var.

İnsanlar akıp gidiyor ömrümden ve ben bana ayrılan bölümden seyrediyorum yorum yapamadan ve müdahale edemeden.

Sahi kim yazdı,kim yönetiyor bu senaryoyu? Ve neden hep yalnızlık kısmını bana bıraktı akıp giden bu kalabalık şeritte.Finalinde bekleyen nedir? Gösterişli bir jübileyle mi son bulacak bu emek, yoksa yine sessiz sedasız bir yok oluş hikayesi mi?


Peki ya bu koşturmaca bir yolsa yürüdüğümüz,ihtiyaç molası vermez mi kaptan bir yudum nefeslenebileceğimiz?
Heey kaptan! Nefesi unuttum bir sigara molası izin ver bari.


Her şey rutin bir sonbahar gibi.İnsanlar düşüyor bir bir hayat ağacından, kader denen rüzgar estikçe.
Toprağa sarılıp karışıyor yaşam niyetine ölümüne.