Çok sevdiğim;





Yeni taşındığım bina dört katlı, şehir merkezinin en eskilerinden. Her katta iki dairesi var. Bina gibi benim dairemde oldukça eski. Taşınmadan önce bir hayli bakım yaptırmam gerekti. Daha önceki taşınma deneyimlerime dayanarak söyleyebilirim ki eski evlerde daha mutluyum. Yıpranmış tahta döşemelerin üzerinde yürürken çıkardığı gıcırtılar çok keyif verici.Bazen daha fazla gıcırdayan bir noktayı keşfettiğimde , defalarca aynı noktadan geçip, gıcırdamayı eğlenceye çevirdiğim de olur.Tahta döşemeliri gıcırdayan evler , bana büyüdüğüm evi hatırlatıyor. Eski avizeler, eski pencereler “Biz değişmedik direniyoruz hala aynıyız eskisi gibiyiz” diyorlar. Tabi benim lisanımca… onları benden başka duyan , seven de yok gibi.

Zaman zaman küçük tadilatlar yapıyor olmak birçoğuna zor gelse de beni mutlu ediyor. Geçen gün bozuk bir kapı kolunu değiştirdim. Kendimle gurur duydum. Bir iş başarmış olmanın verdiği heyecan sardı beni. Bu tarz işler için bir vidalama makinesi bile edindim. Bütün gün elimde makineyle sıkılacak vida aradım. Dış kapının üzerindeki “4” numara yazısı düşmüş. Yerinde eskiden orada olduğunu düşündüren grimsi bir leke var. Yarın bu sorunu halletmeyi düşünüyorum. Ne de olsa artık matkabım var…

Daha önceden alışkanlık olduğu üzere, bu evde de taşınanların yaşantısına dair ipuçları aradım. Zira aile cimri çıktı. Oyunumu oynayabilmem için bana en ufak bir ipucu bile bırakmamışlar. Bu durum biraz keyfimi kaçırdı. Ama gene de tahmin etmeye çalışmaktan kendimi alamadım. Çocukları yok muydu? Acaba, evin hanımı çok mu titizdi?Evde kimse yaşamamış gibi. Eski olmasa böyle düşünürdüm. Duvarlarda ki çocuk karalamalarını çok severim. Evde onlardan da bulamadım. Çocuklar ne kadar da kararlı, kural tanımaz, içlerinden geldiği gibi oluyorlar. Hedefe güdümlü füzeler gibi. Yapmak istediklerinden bir milim sapmıyorlar. İnsan çocukluk yeteneklerini kaybetmese şüphesiz çok daha başarılı olabilir. Büyüdükçe çocukluk yeteneklerimizi kaybediyoruz. Onlardan öğrenmem gereken çok şey var…



Çok sevenin…