Bugün günlerden sensizliğin ertesi ve ben çok üşüyorum. Cümlelerimi nasıl sıralayacağımı, acılarımı nasıl cümlelere dökeceğimi inan bende bilmiyorum ama yazmam gerek. Kimi sarhoş olup sızana kadar, kimi karanlıkta yalnız oturarak, kimi tek kibritle bir paket sigara içerek acısını yaşar. Yaşar ama keşke bende onlar gibi olabilsem, keşke. Ben acıyı bile farklı yaşıyorum, biliyorsun.
Bu gün günlerden sensizliğin ertesi ve ben çok yalnızım. Hani vardır ya sevdiğin, çok sevdiğin birini kaybedersin. Mezardan gelmişsindir, konu, komşu ve tüm akrabalar evinizdedir. Kalabalıktır ev hiç olmadığı kadar ama sen hiç olmadığın kadar yalnız hissedersin. Gözünü dikmişsindir halıda bir desene, sevdiğini düşünürsün, onunla yaşadığın tüm güzel anlar hafızına yer etmiştir ve kelimesi kelimesine saniyesi saniyesine aklına gelir hepsi. Sonra cenazeye yetişemeyen biri gelir, alır ellerini ellerine, başın sağ olsun der. İlk defa kendini yalnız hissedersin, gözlerin dolar, boğazın düğümlenir, başına korkunç ağrılar girer. O an anlarsın, artık o yoktur, sen ise yalnızsındır… İşte böyle benim yalnızlığım…
Bu gün günlerden sensizliğin ertesi ve ben çok korkuyorum. İlk defa gece olmasın istiyorum, biliyorum gece olunca daha çok çökecek yokluğunun acısı üzerime. Işıkları açıyorum evin tüm odalarının, vestiyerde çerçeveli resmine takılıyor gözüm. İrkiliyorum sonra sessizlikten, üşüyorum ve korkuyorum. Sen yoksun, ben eksik ve biliyorum hiçbir zaman senle olduğum kadar tam olmayacağım, olamayacağım… Çok korkuyorum.
Belki bu yazdıklarımı hiç okumayacaksın, anlamayacaksın acımı, umursamayacaksın, bilmiyorum. Kimse tarafından bilinmeyen ve sadece benim bildiğim tek bir gerçek var. Canım yanıyor, korkuyorum, yalnızım ve üşüyorum.

Kimse ne acılar içinde kıvrandığımı bilmiyor ve sen yoksun...