21.05.2014 akşam, bebeği olan kızımda neşeli bir akşam geçiriyoruz.Hanidir çekirdek çay keyfi yapalım diyorduk, çaydanlık ocakta çekirdekler tabaklardayken tam cep telefonum çalıyor.Açıyorum telaşlı bir ses ’abla neredesiniz?’ diye soruyor.Anlatıyorum kızımdayız diyorum hayırdır? Vallahi uzatmadan söylemek zorundayım diyor karşıdaki ses -eviniz yanıyor hemen gelin.
Şaşkınım,apartmanın önündeyim ne kadar çabuk geldik, bu gece trafik falan yoktu.Üç tane itfaiye arabası ve onlarca insan. La havle çekiyorum sürekli.Epey sonra yangın söndürüldü çıkabilirsiniz diyorlar.Merdivenlerden ağır karbonmonoksit kokusu eşliğinde neyle karşılaşacağımı bilemeden çıkıyorum.Polis ve itfaiye görevlisi karşılıyor beni.Polis soruyor’ birilerinden şikayetçi misiniz?’Kimden diyorum ben daha ne olduğunu bilmiyorum ki.Eve giriyorum ev dediysem evden kalan enkaza giriyorum, elli yılda dişimle tırnağımla oluşturduğum düzenimdem eşyalarımdan eser kalmamış tam bir enkaz.İçerisi bomba atılmış gibi. O zaman anlıyorum polisin neden böyle bir soru yönelttiğini.İki aydır evde yoktuk,yalnızca buzdolabı fişteydi diyorum usulca.Demek evime atılan bombanın adı buzdolabıymış, anlamaya çalışıyorum.
Ağlamak aklıma gelmiyor ya da dövünmek çırpınmak. Öyle, dimdik vakur duruyorum.Aklımda tek bir cümle: BENİM ARTIK BİR EVİM YOK.