Kokusu çıkan işler, ne zaman başımıza çorap örmedi ki... Davasını güttüğümüz ve ipinden hakikat niyetiyle tuttuğumuz yolun önümüzü ve gönlümüzü aydınlatması bizim tek ümidimizdi oysa!
Ağdalı duyguların, parlak yüzünü kana bulayan ve hunharca kirleten arzular gibi ümitlerde gönlün bir köşesinde hayatın dert yığınlarına karşı yaşamasını bilmeli bence. Gönül kafesine kilitlenen nefes alevini göğüslemek, dudak uçurumuna zihinden süzülen ak ve pak düşünceleri dizelemek gerek hiç yorulmamacasına... Kaleme sarılıp da cümleleri hıçkıra hıçkıra ağlatmak hem de delicesine...
Bir ilhamdan yol bulup, şu engin dağlara fikir mecmuasının imzasını altın harflerle dağa, taşa belki de semada uçuşan kuşa yazanlardan olmak ve belki de yazabilmek... Fikir bulvarında düşünceyi ispat üzerinden doğru mecraya sabit kılmak, tek dileği olmalı değil mi kalem erbabının?
Paslı kilit vurulan gönül kapılarını, kalemle açmak şerefine seve seve nail olanlardan olabilmek ve bir kalem erbabı kalabilmek, cümlelerle düşünceler ışığında duygu ritminde dans edebilmek ne güzel! Sözün gücünün farkına varıp da asaletin beyaz sayfalarına bürümek cümleleri... Sığınmak varmış dostlar gönülde kurulan sadakatin inine...
Kalemdâr