Elimizde bir şimdicik...

Kuşandığım zırhları çoktan sana verdim. Sakla emi...


Kalabalıklar arasında yürüyorum. Yüzüme çarpan gözlerin hangisine baksam yansıyan onca anı.
Kendi kendime konuşmak en sevdiğim yürüyüş hallerinden.

Deliliğimi tescillemenin sevinci dudaklarımda. Erasmus her gün ruhumun o söz dinlemez yanı tarafından anılır itinayla.

Yürümek en güzel şifa bu ara. Bir de bedenim ruhumdan ayrı dolaşmasa...


Omzuma dokunuyor bir el ,’ biliyorum’ diyor. ’Ne biliyorsun?’ diye sormak için , biraz kuvvetli ses ,bir tutam cesaret biraz da eminlik gerek şimdi.

Hiçbiri yok şu an heybemde ,’gitsen iyi olur’ demeyi düşünüyorum.

Ahh ne mümkün ,’harabat ehline dikkat et ’ der üstadım , boynumu büküp uzaklaşıyorum...

Her köşe başında bir kedi...

Her köşe başında bir ben...

Her köşe başında aynı rüya...


İki kuş çam ağacında söylenceler türetmiş ,anlatıyorlar birbirlerine.

Anlamaya ilmim yeter mi bilmem ,dinliyorum yolun ortasında durup öylece.

Oturuyorum sonra her sabah tozunu alıp özenle düzenlediğim ve ardından bir çocuğun elinden şekerinin birazını alınca , hıncından hepsini fırlatan hali gibi , dağıtıyorum yeniden ,hışımla.

Böyle kalsın deyip , dalıyorum her sabah pencereden görünen dağın en en uç noktasına...

Sonra , sorar fırça satan çocuk ,kapıdan uzatıp boynunu , abla fırça ?

Fırçanın renkli kılları uzun süre yansır , bu aralar benimle inatlaşan kapının camında...

Kapımda sıkıştırılmış sınırsızlıklar ...

Gelene her daim hoş gelmiş deriz ya biz , bu sefer valizini epey büyük tutmuş.

Bugünün cümlesi ,okunan onca satırın arasından sıyırılıp aldı yerini.


’Yaktığımdan daha büyük ateşlerde yandım’ (Marguerite Yourcenar)



Duyuramam duygularımı , yazamam ,söyleyemem ...

Şiddetli duygular aslâ yeterince ifade edilemez.

Çünkü sadece hissetmek yeterincedir. Çünkü sadece his gerçektir...