Elinden geleni yaparsın da bir amaç için; bir Allah’ın kulu gelip de: Yahu arkadaş sen bu işi ne güzel yaptın yüreğine sağlık, demez. Oysa sen o kadar benimsemişsindir ki: her şeyini feda edebilirsin. Biri çıkıp da önceliklerini değiştirdi mi senin de sabır taşın çatlayıverir işte.. O kadar önemseyerek yaptığın bir şeylere ıvır zıvır denerek hakaret edilmesi kuşkusuz insanı çileden çıkartmak için yeter de artar bile.
Sanırım insanoğlu olarak sorunlarımızdan biri bu. Kendi uğraşlarımız, emeklerimizi yere göğe sığdıramazken başkasının işini çok kolay aşağılayabiliyoruz. veya bize çok gereksiz gelebiliyor. Karşıdakinin o iş için ne kadar uğraştığını, çabaladığını bilmeden kestirip atıyoruz..
Ama eleştirilince bıkıyor muyuz? asla. inatla devam etmek istiyoruz, yıpransak da daha çok bağlanarak.. Öte yandan biz başkasını eleştirirken bir an önce o işi bırakmasını istiyoruz.
Bu biraz atalarımızın her zaman doğruluğu ispatlanmış sözlerine bizi yöneltiyor. İğneyi başkasına, çuvaldızı kendine batırmak lazımken tam tersini yaparsak; ne batıracak başkası kalıyor etrafta ne de batıracak çuvaldız. Çuvaldızdan kastım malum, önyargılarımız eleştirilerimiz..
Her insanın saygı duyulacak bir yaşam tarzı olduğunu kabul etmek gerek, fazla radikalliğe gerek görmüyorum