Gönlüme düşen hüzün damlalarıyla büyüdüm ben.Gönlüme düşen aşk taneleriyle büyüdüm.Büyüdükçe küçüldü yüreğim ya da sana olan aşkım büyüdü,aşkın peşine takılan hüznüm büyüdü.Kaldıramadım seni.Olmadı yapamadım işte.Sana aşık olmayı beceremedim.Taşları yanlış yere koydum demek .Yanlış üstüne yanlışlar yaptım ,yanlışlarım doğrularımı götürdü en önemlisi bana ufak da olsa varolan sevgini götürdü.

Canın sağolsun! Hüzne alışkınım ben. Mutsuzluk gözyaşlarımın dökülmesine alışkınım.Belki de alışmak istiyorum bu sonu gelmeyen gözyaşlarıma.Çünkü nereye ugrasam,hangi kapıyı çalsam hüzün taslarında ikram edilmiş suları içiyorum.Zehirlemiyor belki ama zehir verselerdi bu kadar acımazdı sanırım.Bedeninin bir parçasının acısıyla gönül acısı bir olmuyor çünkü.

Bu gece kalemimi bırakamıyorum elimden.Farkında değilim ama hayatımın en uzun yazısını yazıyorum.Uzadıkça uzuyor cümleler ama yazmak istemiyorum ben bu gece.Ayrılık üstüne yazı yazmak ağırıma gidiyor çünkü.Varlığına veda edişimi yazmak zor geliyor bana.Zor olan başka bir şey daha var bu gece;Seni düşündüğümde akan gözyaşlarıyla sabahı beklemek...

Tükendi kelimeler ,anlatmaya yetmiyor halimi.Içimde yaşadığım acıyı kelama dökmekte aciz kalıyorum.Bitiriyorum artık cümlelerimi,kelimeler rahatlasın istiyorum.Çünkü seni anlatmak için kullandığım her kelimeacı çekiyor sanki.
Bitiriyorum...
BITTI