Bazen insan çok düşünür,çok bunalır ve kendini bir boşlukta hisseder.Düşünürüz neden bu hale gelir insan diye.Evet,galiba buldum neden insanların bu hale geldiğini...İlk başta aile ortamından söz edelim.Ailenin onları anlamadığını,dinlemediğini düşünürler.Onları bu düşüncelere sürükleyen şey nedir? Birazda aile olamaz mı?Olabilir.Çünkü aileler ne çocuklarını ne çocukların psikolojisini düşünürler.Bunu kendi çocuklarına yansıtıp kendi içerisinde çatışma yaşatan bir insan yetiştirirler.Arkadaş ortamına gelince...Arkadaşların menfaati,çıkarı olmasa iyi niyetli insanlara karşı,insanlar bu kadar bunalmaz,çok düşünecek duruma gelmezler.Arkadaşlıkların olduğu yerde menfaat,çıkar varsa,sevgi yoksa insanların arasındaki bağda kopar ve insanlar birbirlerini anlamadıklarını düşünerek birbirinden uzaklaşır.Bu da insanı kendini boşlukta hissetmesine yol açar.Özel hayat...Yani insanın arkadaştan öte,insanın mahrem alanına hitap eder.Sevgi duyulan sevgi sahte olmasa ,insanlar birbirlerine olan sevgiye ihanet etmese bizim insanlarımız bu kadar acımasız olamaz.Bu bir başka neden olarak insanların çok düşünmesine,bunalmasına ve kendini boşlukta hissetmesine yol açar.Sahte sevgiler,sahte dostluklar,sahte sevgililerin ne kadar sahte olduğunu gösterir hayat bize...Peki,sevgiliye duyulan sevgi ne kadar gerçektir.İşte bu yüzden insanlar incinirler,kırılırlar...Neden insanlar içindeki sevgiden,güvenden gerçek anlamda uzaklaşır.Cevabı çok belli...İnsanlık sahte olan bir duygu.Bedenen insan ve aklen insan olabiliyor fakat ruhen kalben insanlık duygusu körelmiştir.Duygularla oynamak,haince,kalleşçe sırtından vurulmak insanların bir boşluğa,bunalıma girmesini ve düşünmesine yol açar. Bu ilişkiler toplumsallaşmanın sürecinde oluştuğu gibi ilk başta özel alanından başlar.HERKES KENDİ ELLERİYLE KENDİ DEĞERİNİ BİÇER diyen atalarımız doğru söylediği gibi gerçek hayatta da mantıklı gelmekte ve yaşanmaktadır.Biz insanlar sevgiden yoksun bir varlık olarak doğmuşuz...Doğarken bir bebek gibi masumken,çocukken güneş gibi aydınlık saçarız,biraz daha büyüdüğümüzde karanlık gecelerdeki yarasa olduğumuzu anlarız.Biz insanlar güneşi dolunaya,gündüzü geceye,sevgiyi nefrete çevirecek varlıklarız.İnsanlar ah insanlar...Kendi elleriyle geleceğini çizen insanlar...Ah biz insanlar...Ah biz canlı varlıklar...

Neslihan DİNÇ