Sonu olmayan hayaller kuralım. Hayallerle kundaklanan cümlelerin, noktasını koymak ölümün edebi adı mıdır ? Denizin ete kemiğe bürünmüş halini hayal ederdim yüreğimize iliştirdiği sonsuz görünümü ile. Sonsuz... Ete kemiğe bürünmüş bir deniz gibi çıktın karşıma. Kıyısından şu yarı kör gözlerimin göremediğine.. Denizin de bir sonu varmış. Ne yazık.


En azından fark edileceğim diyordum bir mektubumda. Zamanın hileli bir zar olduğunu unutmuş olmam lazım ki geç kalmaları deftere yazamayacak kadar kör bırakmışım yüreğimi. Şimdi bir rüzgar uzaklaş buralardan der gibi çekiştiriyor ceketimi kıyısından. Savrulan hayallere bir de bedenim ekleniyor usul usul. Aynı şarkıyı söyleyebilmiş olmanın aynı hayallere sığdırmak kadar zor olacağını bilmezdim yüreklerin. İnan bana elimden geleni yapabilecek kadar kör olsaydım usul usul ilerleyen yelkovanın önüne atardım yüreğimi. Ne olursun bilmeden inan bana..


Şimdi haykırmak için açılmasını hayal ettiğim dudaklarımın arasını bir parça tütün dolduruyor. Ölümden bir haber ruhlar gibi tutuşan her parça tütün, nefessiz kalmayla tanıştırıyor ciğerlerimi. Derin bir soluk eşlik ediyor sokak lambasının kaldırımlara düşen ürkek gölgesine. Ürkek gölge.. konuşuyor sanki benimle “ Biz tamamına ermeyecek olanlarız..”