Avuçlarından su içmeliyim derdin sıkça sen bana...


Hani ,o sabahın köründe tırmandığımız tepe başı çeşmesinde.

Sahi kaç kez tırmandık biz o yokuşu seninle ? Keçi yolundan gitmeye kalkınca bir de , işte tam senlik deyip kaç kez inatlaştık aşkın kavranamaz yönleri tartışmaya kalkınca ?

En çok delilikten söz ettiğimiz günler işte..

En coşkulu tartışmaların odağındaydık .

’Erasmus gelse kaçar , delilik bize miras’ deyip başlardık ailede kaç deli var diye saymaya.

O dağ yolu ,o çeşme , anıları biriktiren ,hafızasına alan biz miyiz ,yoksa eşyalar mı ? Ağaçlar , ve o çeşme ,hatırlatıcılar arasında olmaya gönüllü değillerdir belkide ama , artık çok geç değil mi sence de ? Kazınan eşyanın ruhuna , bizimkinden az mı sanırısın sen ?

Bu yüzden , özleyince gelmelisin işte. Özleyince bilmeli , özleyince daha çok sevmelisin...

Bu yüzden satırlar arasında boğuşmama izin vermemeli , delilik kabilinden sözlerini kalbime doğru fırlatmalısın işte.

Naslısa anlarız biz , nasılsa biliriz demedik mi ?

Ne saçma ,ne anlamsız şimdi gözyaşı ...

Arabesk söylemler sunup ,tiyatral hallerimize gülmeyi özledim ,söylemezsem yarım kalır satırlar. Ordan burdan işte. Karaladım yine sana...

Avucumda su , çeşme önünde , bir küçük an ,bir koca zaman şu an aslında...