Sahi!
Sen hiç şiir oldun mu?

Gecenin bir saatinde uyanırsın hani, dudağında dökülen iki dizeyle. Ne çok seni anlatmış diye düşünürsün o an, bütün aptalların düşüneceği gibi; kan ter içinde vücudun, uyuşmuş ellerin ve suspusken dilin. Ne kadar acımasızdır şair; kocaman özlemini, sitemini, hüznünü sen sayfalara sığdıramazken o birkaç sözcükle seni senden daha iyi anlatmıştır. Tabi ki o an şaire hayranlığın gelmez aklına, tek düşündüğün düşünmeden edemediğindir.

Sahi!
Sen hiç sen oldun mu?

Duygularının sözcüsü oldun mu, mantığına laf geçirmeyi başarıp. İçinden geldiği gibi haykırdığın oldu mu, birinci tekil kişi ekini kullandın mı duyguların yüklem olduğu bir cümlede. Belgisiz zamirlerin özne olduğu yapmacık cümlelerine kananları hala kanatıyor musun yoksa? Biliyorum; bilmediğini, senin hiç sen olmadığını. Bilmiyorsun, benim hep sen olmak istediğimi. Biliyorduk, bizim hiç biz olamayacağımızı. Çünkü ne sen ben kadar içtendin, ne ben senin kadar hiçtendim!

Sahi!
Sen hiç mavi oldun mu?

Gökyüzü gibi sonsuz, denizler kadar engin oldun mu hiç? Yoksa mutluluk kadar ütopik, aşk kadar yalan mıydın hep? Hani bir sabah uyandığında içinde nedensiz bir mutluluk vardır, her şey daha bir güzel görünür o an; istemsiz bir şekilde dudağında bir gülümsemeyle. Söyle, hiç yağmur olup yağdın mı kurak bir yüreğe ya da kıtaları aşıp el ele verdin mi deniz aşırı bir ülküye?


Sahi!
Sen hiç ben oldun mu?

Sevdin mi birini öyle adamakıllı, pardon akılsızlar gibi, uğruna canını verecek kadar. Yokluğunda cehennemi yaşadın mı, yıllar geçse de sızısını hissettin mi kalbinde, özleminden duvarları yumrukladın mı, kustun mu kağıda içindekilerini, akıttın mı gözündeki yaşları çaresizlikten?.. Kapıdan her girene gözlerini diktin mi, acaba o olabilir mi diye? Duyduğun her sesi onun sesine benzetmek gibi ahmakça davranışlarda bulundun mu? Sen hiç ben olup sensizliğin ne olduğunu bilmedin ki, bilemedin ki!




21.05.2012 (Zaman sen gibi geçti!)