Bir gün elime kalemi aldım ve başladım yazmaya aklıma ne geldiyse yazdım yazdım.Bazen şiir(?) , bazen deneme bazen de makale.İlk günlerde hayallerimi duygularımı anlattım yazılarımda.Sonra günlük tutmaya başlayıp anılarımı anlattım (şu an tutmuyorum) sonra makale ve deneme üzerinde yoğunlaştım özellikle deneme türünü çok sevdim kimseye bir şey kanıtlamadan yazıyordum fütursuzca ne olursa olsun ben merkezli dedim ve devam ettim karalamaya.Sonra baktım ki yazılamayacak şeyler var hayatta ne bileyim kelime eksikliğimi bilmem ama yazılamıyor yetmiyor ne
mısralar ne cümleler ne de paragraflar nede kitaplar hatta bazen ansiklopedilere bile sığmayacak şeyleri gördüm.Başladım anlatmaya anlattım kimi gördüysem (bazen otlattığım ineklere özellikle de en sevdiğim siyah ineğe) anlattım bazıları bazıları anlattıklarımdan bir şeyler çıkarıp benim göremediklerimi bulup bana aktardı bazıları sadece anlamakla yada anlamış gibi yapmakla yetindi bazıları da bön bön baktı (siyah inek gibi).sonra baktım ki anlatılamayacak şeylerde varmış hayatta nasıl yapayım da derdimi anlatırım diye başladım aramaya nasıl nasıl diye düşündüm.sonra buldum Hal dili diye bir şey.Hayatı yaşam şeklim ile anlatacakmışım. Onu da yaptım.Günler geçti bu düşüncelerle ve şu an çok kötü durumdayım.çünkü hala senin bir gülümsemeni anlatacak yol bulamadım. Geçen gün seni alıp apar topar eve götürmemin sebebi annem nasıl biri diye sordu nasıl anlatacağımı bilemedim. Seni gösterip böyle biri dedim hala yorum yok.Annem beğendi galiba seni ama her sorana nasıl götürürüm seni bilmiyorum ama hala seni nasıl anlatacağım konusunda bir fikrim yok son zamanlarda senin için " Kelebek gibi narin, kuş tüyü gibi ipek gibi yumuşacık , adımları o kadar zarif ki yağmur damlalarına basıp gökyüzüne çıkıyormuş gibi bir kız" diyorum ne bileyim seni ancak böyle birşeylere benzeterek tanıdığım anlatabildiğim bir şeylerle anlatmaya çalışıyorum ama yetersiz kaldığının da farkın dayım.Kızma bana başka yol bulamadım seni nasıl anlatacağım bilemedim