Bir bakmışım pes etmişim...
Küçük imtihanlar bezdirmiş beni, en basit mücadeleden vazgeçmişim.

Bütün yolları yıkmış, bütün hatıraları yakmış, mahvetmişim geçmiş ve geçmiştekileri.
Küçük engellere takılmış, tek hamlede yenilmişim,kimi zaman da terk etmişim hala kazanma şansım olan bir oyunu.

Hayal kırıklıkları biriktirmişim avuçlarımda; bakır kumbaramdaki bozuk paraların ağırlığından fazla.
Bir yazı yazmışlar; kaderiymiş insanoğlunun.
Okudukça ezberlemişim, hecelemişim kısa çizgilerle ayırarak.
Tutunmuşum inceldiği yerden kopmaya hazır bir ipe.Hayata el sallamışım ardımı terk ederek.
Gülümsedi bana; saçları beyaz bir genç adam, kör bir çocuğun koşuşlarına şahit olmuşum, sol eliyle kalemi tutan bir şairi izlemişim saatlerce.

Sonu aydınlıkmış bu oyunun.
Kazanan var mıydı; bilmiyorum.
Gülerek yaşayan da insandı, ağlayarak ölen de. Ortak yaradılışlarımızdı bizi her noktada eşit kılan; bütün eşitsizliklerin ortasında dengede tutan.
Çaresizliğim; bir tek geçen zamanı durduramamaktan.
Pes etmişim en hafif yenilgiler yüzünden.

Ordumu sardı yüzü bulanık bir düşman,
Ümit dedikleri yarım bir öyküyü yarıda kesmişim.
Tankıyla, tüfeğiyle yürüdü düşman üstüme.

vazgeçmişim.


N.K