Uyandım.Ayrıldığım eşimi gördüm.O çok güzeldi.Ayrılma sebebimizi hatırlamıyordum.Küçük bir kızımız vardı.
O esnada orada eşimin annesi ve geri kalan ailesi vardı.Benim de ailem vardı.
Dışarıda salgın bir hastalık vardı.Hangi yıldaydık bilmiyordum.Tuhaf salgın hastalık insanların belli aralıklarla burnundan birkaç damla kan dökülmesine sebep oluyordu.
Eşime sarıldığımı ve kendimi affettirmeye çalıştığımı hatırlıyorum.O buna şaşırıyordu ve bana karşı sert durmaya çalışıyordu.Eşime sarılıp kendimi affettirmeye çalıştığıma eşimin ailesi de şahit oluyordu.Onlarda o ortamdaydılar.Barışmamızı herkes istiyordu.
Hep birlikte bir odada zaman geçirip sohbet ediyorduk.Bir taraftan da hepimizin burnu kanamaya devam ediyordu.Burnumuzun kanaması uzun zamandır olan bir şey olduğu için buna alışkındık ve hakkında pek fazla bir şey bilmediğimiz salgının geçeceği günü bekliyorduk.Yada tedavi bulunacağı günü.

Birkaç saat daha o odada kalıp hep birlikte sohbet etmeye devam ettik.Hepimizin elinde peçete vardı ve arada bir burnumuzdan akan kanı siliyorduk.Yaklaşık yarım saat sonra eşimle birlikte küçük kızımızı seviyorduk.Eşimle barıştık mı hatırlamıyorum ama büyük ihtimal barıştık ama tam olarak değil.

Pencereden dışarı baktım.Dışarıdaki hava kırmızı renge bürünmüştü.Önceki zamanlarda da kırmızıydı ama daha önce hiç bu kadar kırmızı olmamıştı.Burnumuzdan dökülen kanlar artmaya başladı. Artık her bir saniyede bir,bir damla kanın yere düştüğünü görüyordum.O esnada hepimiz dışarıdaki durumun ve salgının kötüleştiğini anlayabiliyorduk.Hepimiz panik olmuştuk ve burnumuzdan düşen kan damlaları gittikçe arttı.Artık her bir sanisede bir dökülüyordu!

Birkaç saniye sonra burunlarımız adeta kan çeşmesine dönüştü!
Bir anda yere düştük.

Yere baktığımı ve yerleri kan içinde gördüğümü hatırlıyorum.Gözlerim kararmaya,başım dönmeye başladı.Ölüyorduk! Ölümü ve çaresizliği hiç bu kadar çok hissetmemiştim.
Kansızlıktan kurumayıp ta yaşayan kim kaldıysa çığlık atıyordu.
Çaresizliğin çığlığını duyuyordum!
Bu olanlar büyük ihtimal dünyadaki herkese aynı anda oluyordu.
Çığlıklar azaldı ve ben dahil herkes kansızlıktan kuruyup bir deri bir kemik kaldı.
Her yer sessiz oldu.Uyandım.

(0.20.NAKRES)