- 489 Okunma
- 3 Yorum
- 0 Beğeni
Can erik
Üç beş arkadaş daldık komşunun bahçesine. Tepemizde bir yaz güneşi ki öyle böyle değil yakıyor! Kiminin elinde siyah naylon poşetler vardı, bense cepleri bol olan bir mont giymiştim o yaz sıcağının ortasında.
Her birimiz ayrı ağaçlara tırmandık tam bir ustalıkla. Can erikler nasıl da ağzımızı sulandırmıştı, ki daha ceplerimizi doldurmadan oturduğumuz dalda yemeye başladık...
Erişebildiğimiz yerlerden toplayarak can erikleri doldurduk ceplerimize, naylon poşetlere. Ah çocukluğum işte; biraz fazla mı yaramazdım ne. Doyamamıştım hem yediklerime ve yetmedi ceplerimin dolup taşması. Biraz daha, bir kaç tane daha derken komşumuzun gelişini arkadaşım ’Kara göründüüü’ diye cılız sesiyle hepimizi telaşlandırmaya yetmişti.
Arkadaşlarım teker teker ağaçlardan atlayarak naylon poşetler ellerinde son sürat kaçıştılar. Bense içimdeki korkuyla tutunduğum dalda asılı kalmıştım.
Sen misin ceplerini tıka basa dolduran! Can eriklerin ağırlığı beni aşağıya çekiyordu ve o an dalın çıtırdadığını duyduğumda kendimi o yumuşak toprakta gökyüzüne bakarken buldum. Korkudan acımıda unutmuştum ve ayağa kalktığım gibi koşmaya başladım ceplerimden can erikleri döke döke. Neyse ki atlatmıştık hepimiz komşumuzu ve topladığımız erikleri başladık yemeye. Bir ara sol bileğimin iç tarafında bir acı hissettim. Ağaçtan düşerken bileğim dala takılmıştı ve küçük bir sıyrıktı aslında. Ama bilemezdim ki bu sıyrığın yıllarca bende bir iz olarak kalacağını.
Geçen hafta annemin pazardan aldığı ekşi eriği tuza banıp yerken aklıma geldi birden. Baktım o iz hala duruyor aynı yerinde, acısını unutalı çok oldu belki ama şimdiki can eriklerin tadı da bir başka...
Çocukluğumda kalmış can eriklerin tadı.
Erol Almak
YORUMLAR
Gökyüzü gibi bir şey şu çocukluk bir yere gitmiyor...Gitmesin de zaten yaşama gücünü artıran değilmi ki o çocukluk günlerimizden kalan anılar,mutluluklar ve o çocuksu yanımızla büyümeye inat,hayatın zorluklarına inat yaşama sevincimiz.O eriğin tadıyla pazardan aldığımız eriğin tadı aynı deseniz inanmayız zaten.Sabah sabah her ne kadar bir erik ağacına çıkmamış olsamda annannemin dut ağacının tepesinde dut yediğim çocukluğuma gittim bende yazıyla.Güzel bir anıydı.
Hepimizin bir erik macerası yok mudur?
Küçüktüm.
Kırmızı erik ağacına tırmandık komşunun.
Kocaman bir ağaç,
erikler de kan kırmızısı.
Nasıl da yiyoruz iştahla.
Birden kayboldu arkadaşlarım çevremden.
Ben küçüğüm, atlayamadım ağaçtan.
Öylece kala kaldım dalın birinde.
Ağacın sahibi, elinde sopa ile çıkageldi.
İki gözüm, iki çeşme ağlıyorum.
Sadece ağlasam iyi.
Bir de korkudan altıma kaçırıyorum.
halimi gören komşu acıdı bana, tuttu indirdi ağaçtan.
Biraz da erik verdi, eve gönderdi.
Annemden altıma kaçırdım diye dayak yedim mi, hatırlamıyorum şimdi.
Ama, o erik ağacını iyi hatırlıyorum.
Güzeldi hatıranız.
Güzellikleri getirdi aklımıza.