Hayat artık daha erken yıpratıyor biz gençleri.17 yaşında ruhumun acıyla olgunlaştığını hissediyor sadece gülümsüyorum.Kitaplarla avunuyor, geziyor eğleniyorum.Ama bunları yapan ben değil bedenim.Ruhumda hep bir yerim acıtıyor benliğimi.Etrafıma bakıyorum ben gibi olan bir kişi daha göremiyorum.
Çok fazla duygusalım belki de...En küçük olayları sorun yapıp düşünerek geçirdiğim zamanlar küçümsenecek kadar az değil.Hayat deyince duruyorum.Olumlu bir taraf göremiyorum.Hep acıyı hatılatıyor bana.Sevinçler geçici ama acılar hep bir yerimde kalıcı.Bir sevgilim oluyor misal.Beraber vakit geçirip eğleniyorum.Gerçekten sevdiklerim değer verdiklerim oluyor.Ama sonra ayrılan taraf hep ben oluyorum.Sizce neden? Belki de ruhum acıya susamış.Kendimi anlamakta zorluk çekiyorum.Sevinçleri hep acılar takip ediyor.Aşkları ayrılıklar daha da çekilmez yapıyor.Artık aşk, sevgi karşı cinse olan duygusal bağım iyice azaldı.Güvensizliğim hat safada.
Annem babam beni anlamıyor.Zaten babamla kaç defa oturup konuşmuluğum var ki.Hep kestirip atmalar, düşünceye saygı vermemeler,annemin tekrarlayan sözleri ve benimde onlara karşı tek kelime etmeyişim aile içindeki durumum.Dışarıda ruhum biraz dinleniyor.Fakat eve gelince zaman bitmek bilmiyor.Dışarıda su gibi akıp geçen zaman evin içinde çekilmez oluyor.Boğluyorum...Kapıdan girer girmez başıma bir ağrı saplanıyor.
Odamdan dışarı çok ender çıkıyor,aile içi konuşmalarımız hep ihtiyaçlarımızla sınırlı kalıyor.
Şiir yazıyorum.Ruhumu dinlendiren terapi gibi geliyor bunlar.İçimdeki hüznün bir nevi eksildiğini hissediyorum.Bir şiirime bakıp gülümseyişimden öte mutluluğum yok.
Ben ne kadar isyan etsem,haykırsam sonsuza bu hayatta mücadelemi yapmak zorunda olduğumu biliyorum.Elimden gelen tek şey zamanımı hüzünle, acıyla değil her anını dolu dolu mutlulukla yaşamak aslında.Hayat felsefem şu ki’’doğru zamanda yaşayamayan doğru zamanda ölemez’’. Hayattan tek beklentim de şu ki;doğru zamanda yaşayıp doğru zamanda ölmek...