Bir mumun tükenişinde, bir günün bitişinde, bir tatil dönüşünde, bir sonbahara geçişte buldum seni. Alev azalmış, tepeler kızarmış, yürek parçalanmış ve yapraklar bir bir sararmış. Hayatla aramdaki mukaveleyi feshedip küsmüşken bütün rezilliklerine, geriye kalmış günlerimi yıllarımı hoyratça harcarken sen takıldın ağlarıma. Pardon böyle değil şöyle olmuştu aslında, “Ben takılmıştım senin ağlarına”.


Küskünlüğümüm sebebi büyük aşklar, ayrılıklar sanmayın. Küskündüm hayata ama bunları yaşayamadığıma. Kafamdaki tabuları yıkıp bir güzele, seni seviyorum diyemediğime; bir tatlı bakışa “hafiftir” diye yapışmadığıma… İnsanları yaratan Mevla’ya inat edip, yarattıklarının bir kısmını görmezden geldiğim için küskündüm. İnsanları sevmenin, ne olursa olsun sevmenin aslında beni Allah’a götüreceğini anlayamadığım için küskündüm. Mevlana’yı okuyup da “Ne olursan ol gene gel” sözünde kusur aradığım için küskündüm hayata.


Seni sevsem! Çok sevsem. Çok, çok sevsem! Öyle çok sevsem ki, sen koksa özüm, yüreğim. Sen koksa nazım, edam. Gönlüm sen dolsa, benim her şeyim sen olsan. Sende tanısam aşkın ulaşılmazlarını, sende yaşasam hayatımın baharını. Çaldığın yüreğimde saklasam hep seni, hep sana yazsam yazılmamış söylenmemiş sözleri. Hoşgörüyü, tevazuu, aşkı, sevgiyi, hürmeti, kini, dedikoduyu, haramı-helali ve bunun gibi binlerce kelimeyi tekrar tanımlayıp; hayatıma soksam. Sonra Allah’a ulaşsam, kulunun sevgisinde pişip…


Teoride her şey basitti işte. Formül şakır şakır işleyecek ve o hiç yaşamadığım duygular olacaktı dünyamda. Ama şu an beynimin bir yerlerinden bana sinyal gönderen bir şeyi unutmuştum galiba; senin bir yutan eleman olduğunu ve çarptığın her kalbi sıfır yaptığını. Dünyalar kadar sevgiyi, uğraşı bir kor gibi olan dilinle yaktığını…


Artık mumlar söndü, havalar karardı ve yapraklar birer toz olup toprağa karıştı. Ben yine Allah’ı ve Mevlana’yı sorguluyorum. Sanki hiçbir şeyden pişmanlık duymamışım gibi kalbim yine kaskatı. Hiçbir şey görmüyor, at gözlüğü taktığım gözlerim. Hiçbir şeyi anlamıyor “laedri” takıntılı beynim. Sevinebilirsin artık, hiçbir yüz güzel değil ve güzel olmayacak, senin yüzünden…



BEKİR CEVİZCİ