Çok pişmanım geçmişi iyi hatırlamak yerine buna üzülmekten.
biliyorum her şey aynı yaşanmaz ama yaşıyosak demek ki umut var.
hatalıyım, ama madurum artık
bi de çaresiz..
savaşıyorum elbette
boş boş yorulmuyorum
haddinden fazla seviyorum çünkü..
ama bazen hiç bi yola giremiyorum
yataktan kalkmaya bile üşendiğim oluyor.
keşke diyorum "keşke sabah olmasa"...
fakat hayatın en sert tokatı da burda vuruyo yüzüme..
koşup burdan ona, kilometrelerce durmadan! Onun boynuna sarılmayı
ne kadar özleDiğimi bağırmayı!
Ne biliyim, hala unutamadığım ellerinin sıcaklığını yine tutarak
geleceği kutlamayı
Sevdiğimm, kadınımm diye bağrıma basmayı orada?
kalabalıklar arasına elinden çekiştirerek
bağıra bağıra onu aleme haykırmayı!
hapis tuttuğum tüm kelimeleri süresiz serbest bırakmayı
onunla geçecek ne kadar zaman varsa peşin alıp taksit taksit harcamayı.. Çünkü kaybetmeyi yaşattı bu hayat bana
tam belimden büktü ondan uzak olmak..!
pişmanım!
ağlarım,
aylarca ağladığım da oldu
her gece yarısı hıçkırıklarımı yastığın altında tuttum
çok zor dakikalar geçti ömrümden
ağladım saklamam!
erkekler ağlamaz diyen yalan der!
her sabah uyandığımda güne onsuz hazır hissedememek,
kahvaltıdan tad alamamak, artık çay içememek!
içerden içerden inlemek!
bu tek odada kafamı her yastığa koyuşumda yıpranışlarımı tekrar tekrar yaşarım
kadın değilim ama ağlarım
erkekçe sevdim erkekçe de ağlarım!
erkek de sever
sabreder beklemeyi..

şimdi tek dileğim bu günleri unutmadan ona kavuşmayı.
insan kaybedince anlıyor sahiplenmenin, sevmenin kıymetini.
gözyaşım bu kadar bereketliyse çok sevdiğimden
binlerce "Demet" umut beslediğimden..
uyuşuk gibiyim bu aralar
ama seviyorum napabilirim
içimde kıyametler kopuyo demet demet!!
gel de sevme..
gel de bekleme..
kimseyi üzmeyin, kaybetmenin acı yüzünü górmeden nolur dargınsanız barışın, affedin! Zor değil gururdan sıyrılıp affetmek yürekten! İnsan hata yapar ama insan affeder de..
kimseyi yıpratmayın
seviyosanız bırakın aşk kazansın sevgi kazansın! Unutmayın ölüm diye bi gerçek var hep
şahdamarı kadar yakın bize.

mhmt