Bir an ne yaşadığının korkusuna düştüğünde çığlık çığlığa çağırdığın ilk ünlemdir ANNE!
Şu dünyada tek çağrına ilk ağızda koşacak, onca ünlem içinde ve “Allah” nidasına denk, tek ünlemdir ANNE!”
Kaderimizi yazan Rabb’in eliyse, Rabb’in elindeki kalemdir ANNE!
Ayaklarımızın altına serildiği halde tevazu ile yücelen, üstüne basıp geçsek de, bereketiyle gülümseyen toprak gibi, dört unsurlu hayat sistematiğinde kök denklemdir ANNE!
Dilimiz onunla çözüldü, “Ana” dili oldu sesi...
Elimiz ayağımız onunla tutar oldu; elden ayaktan düşse de, kimse onun kadar düşünmedi bizi...
Ona sığındık, onda teselli bulduk; başımız onun omzunda buldu dostu, yetişkinken bile başımıza yastık oldu onun dizi...
Titreyen eline el, görmeyen gözlerine fer, aksayan ayaklarına derman olmak belki elimizde değil; ama bir sıcak sözümüz de mi yok, mutlu etmek için annemizi?