Ey canan!
Seni çok özledim. Galiba, derin yaralarından kan sızarak ölümü yaklaşan bir cengaverin, bir yudum serin suya olan iştiyakından daha fazla bir özlem içersindeyim. Yüreğimdeki ayrılık acısı gözlerimi yaşla dolduruyor bazen. Lakin, boşuna çaba sarf etme nemli gözlerim. Çünkü senin pınarlarından akan gözyaşları benim kalbimdeki ateşi söndürmez. Bilakis, onu daha da alevlendirir.
Dünyam, seni tanımakla şereflendi. Kalbimde kabına sığmaz sevgini taşımakla şu aciz bedenim, yeryüzünde şevkle bir başka olarak dolaşmakta. Güneş, ay ve diğer yıldızlar eminim ki, üzerinde bulunduğumuz “dünya” adlı gezegeni kıskanmaktalar. Çünkü, bu gezegenin toprakları senin üzerine basman ile şeref buldu ve en kıymetli yıldız oldu.
Sen girdin dünyama çığlıklarım bitti, gözyaşlarım dindi, köle haline getirdiğim kalbim hürriyetine kavuştu. Hak, adalet ve şefkat gibi engin duygularım seninle yüceldi. Sadece kendini düşünen, “ben”den başka bir şey bilmeyen alçak üstü alçak olan şu vücudum, seni tanımakla kendini aradan çekti, yanıp yok oldu ve tek bir kelime dilinde dolanmaya başladı. “Sen, sen ve yine sen”
Zalimlik ve sevgisizlik, kalbimi bir ahtapot gibi sarmış ve içine hiç bir şey girmez olmuştu. Senin güzel cemalinden akseden nur parçaları, bu aşılmaz surları aşmış ve kalbimin engin derinliklerine kadar dantel gibi işlenmiştir.
Ey canan!
Bilesin ki, şu satırlarım sana layık değil. Sen övmeye de çalışmıyorum. Çünkü seni yüceltmek için ne kadar kelam etsem de, sözlerim kuru otlar gibi rüzgarda savrulur gider. Sadece senin aziz ismini anmakla, kendimi ve şu satırlarımı kıymetlendiriyorum.
İnsanların en aşağısı olan ben seni anmakla, toprağa vücudunu sermiş, alçalmış olan ve dahi güneşin bir parça ışığına tutunup onun katına çıkan şebnem gibi, senin katına yükselmeyi murad ederim.
Ne olur beni mahrum eyleme!
Ne olur kerem eyle şu aciz kölene!
ARTIK ANLIYORUM Kİ, SEN OLMASAYDIN BEN HİÇ OLMAZDIM.