Cennet sanma bana bu Konya elini yaşama sebebim, varlık çınarım ve başımın tacı ey gözümü nuru anacığım…
Allahu âlem şahittir ki; dayanılması zor hasretinle burada kor ateşlerde yandım, küle döndüm; özünden hasret fışkıran… Nasırların yıllara meydan okuyan şefkatli ellerinden öpmeyi o kadar çok severdim ki…
Başım mı ağrıdı, şefkat vesilesi pamuktan daha narin ellerini tılsımlı bir dokunuşun ile beraber kor ateşlerde kömür gibi kavrulan başımı baz esenlik sarmadı! Bir müjde edasında çiseleyen bahar yağmurlarına meydan okurdu canım yandığında dökülen berrak gözyaşların... Az gözyaşlarımı silmedin, boyumu aşan dertlerimi benliğin hiçe sayarak hiçbir zaman tesellini esirgemedin.
Doğumla gözlerimi açtığım bu dünya yolculuğunda bir melek tanıdım; beni her kazadan, dertten ve beladan şefkatli elleriyle koruyan. Gözlerime merhametin eşsiz yüzünü hatırlatan tebessümlerin baharda tomurcuğa durup çiçek açtığı gül yüzünle. Ömrü miadım boyunca çileme seve seve katlandın… Bilirim hakkın ödenmez senin; baş tacım eylesem de o nasırlı ayaklarının altından defalarca öpsem de…
Boşuna dememiş elbet Resülü Ekber, “cennet annelerin ayakları altındadır” diye. Benim duası şifam, derdi baş tacım, çaresizlik gözyaşları ecel şerbetim ve sen ey kutlu kadın sensin benim kapısı cenneti âlâya açılan rahmet biletim… Varlığına adanmayacak ne var ki şu âlemde? Mal mı; gece gündüz çalışırsın olur biter.
Şunu bilmeni isterim ki; doğumla çıktığım bu ömür seferinde, ardı arkası kesilmeyen ve kıpırdayan dudaklarından dökülen mübarek duaların yoldaşım, ilahi iradenin zerresi derunî muhabbetin ve sınırları benliğin aşan şefkatin ise yolumu perdeleyen karanlıkları aydınlatan ya ışığımdır…
Kalemdâr 20.02.2014 02:39:47