Öyle zor ki insanlara kendini anlatabilmek,onlara gerçekleri göstermek...Onlar yüzleri maskelerle gezerken bense maskesiz geziyorum.Kalbim,sana soruyorum!Sence ben de mi maske takıp gezsem!Biliyorum,şu an çok kızdın bana.Sen saflıktsn,masumiyetten yanasın.Ama ne yapabilirim ki...İnsanoğlu gözü birşey görmez olmuş.Onların kalbi nefret,kin dolu.Kalbim,insanlar neden hiç sevmez,sana soruyorum!Acaba ben severek aptallık mı yapıyorum.Seni artık dinlemiyorum!Ne olur bana kızma.Ben artık seni dinleyemiyorsam suç bende değil.Suçlu,beni bu hale getiren insanlarda...İnsanlar birbirlerini dinleseler,önyargılı olmasalar,birbirlerine sevgiyle yaklaşsalar ne olurdu!Ben seni üzmek,ağlatmak istemezdim.Şunu bilmeni istiyorum.Ben seni ağlatmadım.Seni ağlatanlar,seni incitenler,kalpsiz insanlar!

Kalbim,insanlar artık güvenilmez oldular.Sen,bana GÜVENME,GÜVENME diye seslenirken,ben seni dinleyemedim.Çünkü bu sefer senin sesinle değil mantığımın sesiyle davranmak istedim.Yine kırıldın,yine yaralandın,yine ağladın başkaları için.Sen ağlarken benim gözümden kanlar akıyordu.Affet beni!Bazen seni merhametinden,insanlara olan sevginden çok suçlarım,çok kızarım sana.Ağlama!Birgün dinecek gözyaşların ve birgün son bulacak kanayan yaraların...Şimdi ağlıyorsun ama gün gelecek sevinçten ağlayacaksın.Sen,benim biricik parçam,en güzel yanımsın.Beni yalnız bırakmayan ilk hazinemsin.Kalbim,GÜL!Gül ki yürekler ağlamasın,gül ki geleceğe aydınlık fidanlar yeşertelim.Bu hayat yolunda ve hayat sonunda sevginin kazanması dileğiyle...


Neslihan DİNÇ