Bisikletimin rüzgar gülüne bakıp düşerdim hep . İflah olmayan duygularıma takılıp takılıp düşmem gibi . Güzel bi çocukluğum olmadı , yada diğer çocuklara göre . Aslında belliydi herşey , kirlenmiş bir pantolunun paçalarından akardı çamur . Yırtık çorabımın , firarisiydi öksüzlük . Küçük bi sığınaktı hayallerimiz , renkli bi o kadar değişken . Kulaklarıma rüzgarın esintisi , fısıldardı tüm özlemlerimi . Elimden düşen bi elma için ağlardım mesela , tükenmezdi umutlarım . Yıkayıpda nutkumu , kursak denilen o doyumsuz dünyamı doldurabilirdim .
Büyüdüm , çok olmadı . Hep aynı kaldım yada hayat şartları değişti . Lekeli bir bedenle yıllarca , hani o doyumsuz çocukluğumu aramak üzere gezdim . Bulamadım . Kendi gölgeme takılıp düşerdim . Kabuslarımdan sıçrayıp , yalnızlığıma sarılırdım . Elimden çalınmış her hayal için , yırtınırdım . Kuramıyorum eskisi gibi , topraktan çalınmış o zılgıt edası hayalleri . Dudaklarım nisan yağmuru maduru, bıçak kesmiş konuşamıyor . Hep güvendim , aslında o kadar güzeldir ki insanlar . Öğretmendir her biri , ihaneti , öfkeyi ,sevmeyi , ayrılmayı öğretir .
Bisikletimin rüzgar gülüne bakıp bakıp düşerdim hep , bağırırdım anneme . Bilirdim vücudumdan sızan kanlara merhem olacaktı o . Ruhum yaralar içinde , kan revan içindeyim . Aşka , aşık olurduk . Yani severdik her mahlukatı . Belki ondandır yalnızlığımız .
Kaybetmeyi de öğrettiler . Yanaklarına el sürdüğümüz insanları , tahta tabutun arkasından gözyaşlarıyla takip ederken " hey nereye biraderim,kardeşim,canım,dayım,amcam " derken içten içe .
O kadar yorgunumum ki , bundandır her gece ölmelerim , yorganın altında içten içe ağlamalarım .
Bisikletimin rüzgar gülüne bakıp düşerdim hep , toparlanamadım kaçınılmazdı . Bundandır ölmek istemelerim .