İnsan bazen öyle bir duruma gelirki, herşeyden elini eteğini çeker, hayata bağlanacak ne kadar çok şey olsada etrafında, onu birtürlü tatmin etmez. Aradığı, ezelde aldığı tatdır. Arayana da aradığı mutlaka bir esintiyle gelir... Bu bir bakıştır, bir sözdür, bir çiçeğin boynunu büküşü yada gülüşüdür yada herşey olabilir...
Oysa hepside bizden yansıyandır. İnsan bunu bilir ama isterki bunları paylaşacağı bir dostu olsun. Kendine ayna olsun...
Özler insan, özlemez mi hiç yıllarca aradığını, kalu belada görüpde gönlünü kaptırdığını, bekler beklemezmi hiç, defalarca o kapıdan kovulsada, bir köpek kadar sadık olurda ayrılmaz hiç.
İsim koyarlar buna sevgi derler, aşk derler, dostluk derler, arkadaşlık derler ve devam eder o kadar çok ismi vardırki, nasıl sınırlanır sonsuz ve sınırsız olan sevgi...
İnsan bedeni ile değilki ruhu ile sever. Ellerin ulaşamadığı saçlara, dokunamadığı dudaklara ruhu çoktan ulaşır. Bu yüzdendir ilahi sevgi bir deryadır içine dalan herşeyi sever, herkezi, bilirki herşey kendinden bir parçadır.
Asıl sevdiği TEK olan o mukaddes yaratıcıdır...

Seher Göçmez...

06/05/2014/salı/Alanya