Evin karanlık koridorları gibi bazen karanlıklarda kalıyoruz ve yaşıyoruz her neden ise.
Karanlıkta yatar gibi.
Işık olan yerdeki canlılığı güzelliği görmeyen göz ve gönül her yeri karanlık bilir ve yanılır. Karanlıkta kalan yanımız uyanmamış çocuk gibi hala uykusunda ve hala karanlıklarda yaşar. Aydınlık ne kadar bağırırsa bağırsın görmek istemedikten sonra karanlıklarda yaşamaya mahkûmuz.

Aslında karanlık yanımız öylesine karanlıkta yaşamaya alışmış ki aydınlığın güzelliğinde korkar hale gelmiştir. Karanlık yanımız aydınlıktan sonraki gelişmelerden korkmaktadır yüreğinde biriktirdiği karanlığı aydınlık bildiği için onun yok olmasından korkmaktadır.

Ya kabul edecek aydınlıkta yaşayacak ya da derin karanlığın küllerinde uyumaya devam edecektir. Tercih meselesidir. Bize düşen aydınlığın güzelliğini anlatmak ve gönlünü kırmadan anlatmak ve kenara çekilmektir. Bundan sonrasına müdahale eder isek özgürlüğünü pranga altına almış oluruz ve ürküterek bizden uzaklaşmasını sağlamış oluruz. Selam ve dua ile..
Mehmet Aluç