Bazen susarsın, söyleyemezsin içindekileri... Savrulur, dökülür de etrafa saçılır korkusu. Kaplar benliği taa içre...
Kendi kendine dersin ki: Merak etme, nasipse gelir, seni bulur. Bir gün bunaldığın bir vakitte, hiç ummadığın bir anda birileri çıkar ve der sana:"Allah temizleri, temizler yazar", doğru söyler o kişiler dersin. Dinlersin sözlerini vird edinirsin kendine, nefis denen melun, köhne canavarı dizginlemeye çalışırsın...
Susarsın, sustukça patlamaya hazır bir volkan kıvamına doğru pelteleşirsin, yeri gelir kavrulmuş soğan misali pembeleşirsin; ama sonunu bilemezsin. Gittikçe gören gözlerin görmez, duyan kulaklarınsa duymaz olur.
Ve gidiyorsun, yüreğimi beraberinde götürüyorsun... Bu saatten sonra sana ne desem boş. Bak bildiğim kelimelerim yine kifayetsiz kaldı, seninkilerin yanında...
Seher yeli bir sen kalıyorsun yanımda. Önce sessizce dağıtmaya başlıyorsun küllerimden yeniden var olacak beni ...Sanki onunla işbirliği yapmış gibisin. Sen niye bu kadar kızdın bana? Yoksa sana da mı demediler, hasretinden öldüğümü, her gün biraz daha söndüğümü...Kalmadı artık bende can. Musa babamın da dediği gibi: "Yolun sonu görünüyor, kılavuzun gereği yok . " Kime ne söyleyeyim, kime ne diyeyim...