Gençtik, heyecanlıydık... Yüreğimiz kuş misali ufak çarpıntıları aşk zannederdi. Adına özlem dediğimiz anlık ayrılıklarımız vardı. Oysa yanımızda kimse kalmayınca anladık ayrılığı.Yaralı yaralı gezdik bir zaman, sonra yaramızı kendimiz sarmayı öğrendik. Daha az acıttı hayat gülüp geçmeye alıştık.
Sevdiklerimizi ebediyete uğurlayınca bildik özlemi, dualar ettik hasretleri vuslata çevirmek için. Ümit etmeyi öğrendik sonra dualarla anmak hafifletti ağrılarımızı.
Ve gözyaşlarıyla uykusuz geçen günler öğretti aşkı... Öyle yandık ki ne grur ne benlik kaldı. Yaksada güzeldi, nefessiz yaşamanın ne olduğunu öğrendik.
Sonra bir gün kocman bir hayalden başka bir şey olmadığını gördük hayatın. Geçmişte yaptığımız tercihler geleceğimizi yönlendiriyor zannederken aslında yazılmış bir eserin oyuncuları olduğumuzu gördük. Sırası gelen rolünü oynar ve iner sahneden. Bu kadar basitti hayat. O gün büyüdük, bildik ki bir var bin yokmuşuz hayatta