Hayat öyle acımasız ki seni sevdiklerinden,köyünden,komşularından,en sevdiğn oyuncağından bile ayırır.Benim köyüm,büyüdüğüm yer...Hasret kaldım toprağına,suyuna,sıcaklığına...Arkadaşlarımla derede yüzmeyi,yağmur yağdığında sek sek oynamayı,akşam dışarıda oynamayı,damda uyumayı,dışarıda kahvaltı yapmayı özledim.

Memleket ayrılığı yedi yaşında kapımızı çaldı.Çok uzun geçiyor,her günüm kendi toprağıma gitme umuduyla geçiyor.Sevemedim bir türlü kaldığım yeri,sevemedim bir türlü insanlarını...Toprağım,memleketim,köprüsü,dicle suları,kaldığım yer memleketimin bir toz zerresi olamaz ,olmuyor.Kaldığım yer,ayrıldığım yer,büyüdüğüm yer...Ah ! Ah...Hayat bana geriye dönmek için bir şans verseydi,memleketime,hasret kaldığım topraklarıma giderdim.Bir daha hiç dönmemek üzere...Buradan uzak,buranın insanlarından uzak,yepyeni bir sayfa ve yıllar önceki ayrılığın acısını çıkartmak...Arkadaşlarıma sarılmayı,kuyudan su çekmeyle başlayacağım önce...Ardından güzel bir otlu peynir yerim,akşamlarıda kapının önüne sandalye koyar komşularla sohbet çay içeriz.

Anladım ki doğduğumuz yer değil,büyüdüğümüz yere kıymet verilir.Anladım ki büyüdüğüm yeri çok özledim ve çok seviyorum.Hayat bana tokadını attığı gün,hayatın insanlara acıdan,üzüntüden başka birşey vermediğini gördüm.Ben seviyorum,ben hasretim,ben ağlıyorum hatıralarla dolu köyüme,toprağına,suyuna...Ve anladımki hayat üzülsende,gülsende devam ediyor,üzerini bir karanlık gibi örtüyor.

Memleket hasreti çekenlere..!



Neslihan DİNÇ