Sadece biraz kitap, fazlaca çay ve dinlenmeye ihtiyacım var. Sadece bunlar ihtiyacım olan. Sen veya bi’ başkası değil. Kimse değil. Gerçekten beni mutlu eden sebeplere ihtiyacım var. Ya da daha çok sonuçlara. Sebebi de sonucu da sen olmayan şeylere. Benim "ben" olmaya ihtiyacım var. Başarmam gereken tek şey de kendim olabilmek. Sen yokken ben har değildim. Varlığında da yangın olmam. Ya da savurduğun şeylerce mahfolmam.

Gerek yok fazla şeye. Aslına bakarsak hiç bişeye gerek yok. Özellikle sana gerek yok. Beni üzmene gerek yok. Benim üzülmeme gerek yok. Yapılması gereken hiç bişeye gerek yok. Olması gereken biraz pişmanlık. Harika hatalarımı yaşamamak, harikalarımı hata biçiminde görmemek için. Biraz pişmanlık lazım. Biraz da mutluluk. Ama fazlasıyla hüzün. Yaptığım her şey için derin hüzünler lazım.

Benim bana, düşüncelerime, gülüşlerime ihtiyacım var. Belki biraz önemsenmeye. Belki biraz da sevilmeye. Acelesi yok ama. Şimdi gelen hiç bişey beni mutlu etmez. Odak noktam yanlış çünkü. Yavaş yavaş rotamı değiştirmek için muazzam bir zaman. Önce tamamen dönmem gerek, önce dibine kadar unutmam gerek. Başarmam gereken en önemli şey de bu. Sonrası zaten benim dünyam olacak. Sonrası zaten bana dönecek.

Anlıyorum. Yavaşça her şeyi. Vazgeçiyorum. Yavaşça her şeyden. Vazgeçişlerimin en başında olmandan en çok ben hoşlanıyorum. En çok ben haz duyuyorum.

Ben beklemek istiyorum. İleride ne olacağını izlemek istiyorum, gülümseyen gözlerimle. Tüm saçmalıklarıma "Vay bee" demek istiyorum. Korkusuzluğumu görmek istiyorum. Cesaretimi kutlamak istiyorum. Kahkahalarla geçmişi hatırlamak istiyorum. Senin de kahkahalarımın sebebi olmanı ama geçmişte kalmanı istiyorum. Ben geriye döndüğümde üzüntülerimi değil üzüntülerini görmek istiyorum...