Hiç bir gönüle, gönül kırarak, hakaret ederek, Allah için sana hakaret ettim, diyerek girilmez. Dost tatlı söyler, dostunu inciltmez. Gönül adamı olan o gönülde kimin olduğunuda bilir. Edeple giren Lutufla çıkar sözü boşuna sarf edilmemiştir.
Ağzından küfürden başka kelimeler dökülmeyen bir insanın, karşısındaki insana edepden, hayadan bahsetmesi hikayeden başka birşey değildir.
Söylediği sözlerde ancak kendini bağlar.
Sevmek Allah içinse güzeldir. Dostluk kalp kırmakla değil, kalp kazanmakla elde edilir.
Bin defa hacca gitsen, başını secdelerden kaldırmasan kuranı ezber etsen, tüm sevabını kırdığın kalbe bağışlasan bile o kalp hep çatlak kalacaktır.
Bir gönülde ancak sevdiklerine kırılır. Bilinirki dostun attığı gül ancak kanatır.
İnsan zayıftır, zaaflarıda vardır, ama yaratılmış olan herşey onun emrindedir.
Allah onun rızgını hergün aksatmadan verirken, sana ne oluyorda, aşağılıyorsun, neden kendini ulaşılmaz sanıyorsun. Allahın ulaşamadığı hiç birşey yoktur.
Söylediğin her söze boyun eyen sendekine saygı duyuyordur ama nefsinden söylediklerinide anlıyordur.
Üç günlük dünyada insanları Allah için değiştireceğim diyen çok yanılır. İnsan önce kendini düzeltmeli ve Allahın muhteşem eserine hakaret etmemeli. Laf sokmalar, aşağılamalarla insan, insanım demesin sadece kendi değerini düşürür.
Yıllardır süre gelen metotda budur. Kendi düşüncesinin egemen olması.
Bu yüzden insanlar birbirine düşman. Devletler birbiriyle savaş halinde. Hırsın hertürlüsü insanın kendini üstün görmesinden ve diğer yaratılmışları aşağılamasından kaynaklanır.
Gönül kazanmak yıkmakla değil, o gönüle girmekle olur...

Seher Göçmez