Sürükleniyorum virgüllerimin götürdüğü satırlarda.Yokluğun mu bu yoksa yalnızlığın görünmeyen siması mı?Gönlümün içine itiklenen duygu,aşk mısın sen?Ömrüme doğru, soğuk bir meltem edasıyla süzülen, sakinliklerin kucağında sessizce nefes alan ruhumu pare pare edip, hüzünlerin kapısına bırakan duygu,sen misin?
Bakışlarıma buğuları davet etmemiştim,tüm anılarımın harabe yığınları altında ezileceğini öğrenene dek! Hatıralarıma sarıldığım bu yer silinirse yaşamımdan, sende silinirsin ey aşk!
Kalmaz ki tek kıvılcım senden geriye, kalmaz ki bakışlarının rüzgarı ve hissedemem hayatın koridorlarında buğulanan soluklarını..
Pembe gözler ardından akıyorsun, yağız bir nehir gibi ömrüme doğru..Sahileri giyinince ruhum,yabancılaşıyorsun yüreğime.Haram oluveriyor içimde suladığım duygu biranda.İzahlamak zorlaşıyor, karmaşalara kapılıyorsun. Boğuk sessizliğini, haram sevdanı uğratma ömrüme ey aşk!
Ve ey aşk usan artık sevdanı taşıtmaktan...