Sabahları uykudan uyanışım bile değişti.Sanki yanımda sürekli beni izleyen bir melek varmış gibi.Bana sevgiyle bakıyor.Bebeğinin uyuyuşunu seyreden bir anne muhabbeti ve şefkati hissediyorum onda.
Sonra uyanınca garip bir mayhoşluk hissediyorum.Bir sevgi halesinin içindeyim.Bana sevgiyle bakan bir göz var hissediyorum.Yaptığım her işte bir yardım var gibi. Tam işler kötü gidecek gibiyken aniden bir yardım eli geliyor ve her şey sihirli bir değnek değmiş gibi düzeltiveriyor.
Biri beni çok seviyor.Biri yardımıma koşuyor.Biri bana kötü bir şey olmasını istemiyor.
Bu garip varlık hissi her anımı kuşatıveriyor.Beni gözleyen ve beni seven bu varlık hissiyatıma kadar girebiliyor.Farklı şekillerde yardımı olduğu gibi farklı biçimlerde de beni sınıyor.Sonra bu sınavlardan beni geçiriyor .Beni o kadar seviyor ki sınavda yardım eden bir öğretmen gibi bana kopya vermeyi de ihmal etmiyor.
Bazen garip bir ışık yağmuru başlıyor.Başta korkmuştum ama çok güzel bir şey bu.
Sabah,akşam ,her an ,her dakika benimle.Artık onunla yaşıyorum.Sabahleyin ellerimden öperek uyandırıyor.Akşam saçlarımı okşayarak uyutuyor gibi.
O benim annem gibi.Anneden bile üstün bir şey…
Garip olaylar yaşıyorum.Birini düşünürken aniden gelmesi gibi.Her şeyi doğru hissediyorum.Karşımdaki insan bana ne kadar tatlı dilli davranırsa davransın asıl niyetini anlıyorum.Tabi tersi de.Yani ne kadar kızarsa kızsın beni sevdiğini ve amacını anlıyorum.
Karşımda konuşan insanların içini ve niyetlerini görebiliyorum…
Normal şeyler yaşamıyorum…
Neden ben ?
Yoksa seçilmiş biri miyim?
MEHDİYİM BEN !..
MEHDİYİM BEN!...
Bir dakika yahu, mehdi kadın olabiliyor muydu acaba?