Ey Can çok alıştırdın beni kendine... Hiç bilmediğim diyarlarda; korkularımla ve yalnızlığımla başbaşayken sen girdin harabe dünyama tüm ruhunla... Yavaş yavaş tanıdım, tanıdıkça sevdim, sevdikçe bağlandım sana...En suskun, içime dönük anlarımda bile gözlerime bakınca anladın kopan fırtınaları içimde, soru sormadın.Yanımda oldun tüm çıkarsızlığınla, içtenliğinle.Belki de bu yüzden Can ben sen oldum sen de ben.Kimse bizi ayıramazdı birbirimizden...Maddesel dünyayı çoktan aşmış görünmez bağlarla bağlanmıştık birbirimize.

Seninle beraber seyrettiğim yıldızlar mı daha parlaktı, sen miydin yıldızları daha güzel yapan yanımda... Söylenilen her şarkı bu kadar mı anlamlı olur seninle... Ve sevdalar...En acı sonlar hiç bu kadar tatlı olmamıştı, omuzlarında dökülen yaşlardan...Bir insan böylesi karşılıksız sever mi Can senden başka...

Şimdi belki çok uzaklardasın, bana bu satırları yazdıran bilmediğim diyarlarda. Nerde olursan ol biter mi bu... aşk mı, sevgi mi, dostluktan öte bu duygu? Bir gün bu can Can’sız kalırsa bil ki hiç bir şey eskisi gibi olmayacak. Belki hayattan kısa bir süreydi birlikte yaşadığımız zaman, ama hayatın ta kendisiydin... Doldurulamaz boşluğun kalır bir gün benden gidersen... Can giderse geriye benden kalan sadece bir bedendir. Laf olsun diye değil gerçekten olduğun için Can dedim sana. Ve bil ki hiç bir zaman hiç bir can senden daha Can olmayacak...



Nisacan’a...

14/05/2008
yağmurî