Yaklaşan gecenin sessizliğiydi bu. saklanmış ne varsa alıp gitti gece ve örttü tüm kalanları senden. Bomboş bardakların ardı gibi kavisli bir dünya şimdi olan biten, nereye baksam bir dönüş kendine.İşte o zaman başlar hikayesi bu dünyanın .Sen gidersin ve bir çocuk gider ardından. Oysa herşey dert mi şu dünyada dediğim de oldu zamanla ancak son bir kelam be sevdiğim onu diyemedim sana. O yüzdendir belki ruhumun bu yapışak hali, vıcık vıcık bir balçık misali zamanla sardı, karaladı tüm bedeni.
Yoruldum bazen ,yok yaşamaktan değil yaşayamamaktan, Saklı kalan ne varsa çıktı günyüzüne. Bütün çarşafları topladım balkondan, ve bütün acem şarkılar aynı çöplükte şimdi. Şairler bile küstü sana yazamaz oldular. Sevgilim karşı kıyıya geçtiğin an kaybettin sen. O kıyılarda kayboldu gözlerin, o kıyılarda bıraktın tüm masumiyetini.Aklını yitirdiğin oldu bazen bazen de iç geçirdiğin bir ölüme. Bilirdim seni ardından ağladıkların vardı ve hiç unutamadığın şarkılar. Hep aynı hatırlayışlara tutsak yaşadın sen aynı ezberleri bozdun inatla. Neydi bu hayatla alıp veremediğin bir anlasaydım.
Geceden kalma sabahlar yaşardın, bir şafak özlemi ve aldatışlar. Sen bağlanamadın bu hayata, saramadın dürüstçe ve kaybeden oldun hep. Yaklaşan karanlığı göremeden kucakladın onu. Belki bir çocuk olurdu bazen ardın onu bile tutamadın. Nereye kaçarsan kaç, hangi şehir hangi ülke dindirir kaybedişini.Saklama hadi ver elini dursun bu acımasız savaş alıp çıkarsın seni bu yalnız çukurdan. O çukur ki cehennemindir senin ilelebet içinde barındığın.