Kelimeler tükeniyor sessizce. Harfler tek tek atıyor kendini uçurumdan. Derin ve gürültülü bir uçurum... A, b, c, d, e... Ve en son "T". Tanrı’nın "T"si. Yavaş yavaş yaklaşıyor boşluğa doğru. Acısız olacağını sanıyor ölümün. Ve atıyor kendini uçurumdan. Sadece ölmek istediği için kör olmuş gözleri. Etrafa çarpa çarpa düşüyor. Acı çeke çeke ölüyor. Acı çekmekten bıkmış olan o harf istemişti ölümü ama her harf gibi o da ölmekten vazgeçiyor. Vazgeçmek yeterli mi? Uçurumdan atladı bir kere, dönüşü var mı bu yolun?

İşte sıra "T" harfine gelene kadar bütün harfler, bütün kelimeler yaşadı bunları. Hiçbir harf dönemedi o uçurumdan. Düşerken direndi, acı çekti ama asla dönemedi. Ta ki "T" harfine kadar. O Tanrı’nın harfiydi. Yalvardı Tanrı’ya düşerken, ölmemek için yalvardı. Bencil Tanrı kurtardı onu. Acımasızca kurtardı, aldığı bütün yaralara rağmen yaşattı, acı çektirdi ona. Bu Tanrı işte bana ve bütün insanlığa hala acı çektiriyor.
Ve kalan harflere...


NOT: Yazımda kullandığım "Tanrı" sadece semboliktir, yanlış anlaşılmasın.