“Avare Ulak” gelir.
Diyeceklerimden sonra beni hayıflanıp ayıplayabilirsiniz.
Hak veriyorum sizlere.
Belki ben bile sizin gibi.
O adını bilmediğim garip duyguyla yasadığımı ilk kez anladım yüzünü gördüğümde.
Belli ki makyajsız pürüzsüz bir cildi vardı. Teni koyu kahverengiye dönük kalın kirpikli iri iri candan bakan gözleri vardı.
Yüreğim, ağzımla göğüs kafesim arasında amansız bir yolculuğa tutuldu.
Birden merhaba dedi.
Tutuldum o an.
Ne diyeceğimi ne yapacağımı bilmeden öylece bakakaldım bu arzı endama.
Tekrarladı.
-Merhaba.
Sesi kulaklarımda duyduğum tonda bir tını değildi.
Yüreğimi yakıp kavuran ateş volkanik patlamalar gibiydi. Durulacağı da yoktu zaten.
Sonradan sonradan çözüldü dilim.
-Me me merhaba diyebildim.
Güldü. Ben titrek sesle ne aradığını ne bilmek istediğini sordum.
Seni dedi.
Sen avare ulaksın. Habercisin. Bende senin habercinim. Birden ürktüm.
Bir soğukluk girdi içime, ölecek miydim yoksa. Anlamış olacak ki güldü.
Bizim kasabadan geçerken gördüm seni. Buralara kadar takip ettim.
Bu han olmasaydı. Burada durmasaydın seni takip etmekten vazgeçerdim belki.
Kasaba?
Han?
Şehrin göbeğindeydim bana kalırsa.
Neyse neyse.
İşte böyle.
Bu adını bile sormaya çekindiğime bağlanmıştı yüreğim.
En sonunda dayanamayıp adını sordum.
“Eftal” dedi.
Ne gariptir çok hoşuma gitti ismi.
Birden yanağıma bir öpücük kondurdu.
Sen dedi. Senin adın ne?
-Uu u lak. Avare ulak derler bana.
Onu biliyorum. Senin gerçek adın ne? Onu söyle dedi.
Bir şey söyleyemediğimden anladı. Bilmiyordum adımı.
Velhasıl kelam sevgili dostlar.
Zaman zaman içinde kaybolduğum bu güzelliğe bakmaktan alamaz oldum kendimi.
İlk kez elini tutmuştum. Eli el değil sanki yakıcı kavuran güneşti.
Yol boyunca gideceğimiz bir yer kalmamış gibi göl kıyısında oturuverdik yan yana.
Birden öpüverdi dudaklarımdan sakince.
Öldüm dedim. Kalbim yerinden çıkacak gibiydi sanki.
Bir ömür bitmesin bu an diye dua ettim.
Zaman geçtikçe bağlandım.
7 ay 3 gün 4 saat yanımdan hiç ayrılmadı.
Ayrılmaz dediğim.
Beni bırakmaz artık dedim.
Ne oldu nasıl oldu bilmiyorum ama.
Sonra birden gidiverdi gitmez sandığım.
Bir telaş ki sorma gitsin içimde yavaş ölmeyen ama yasamayan her neyse, nereden geldiği meçhul bu duygunun cinsi belli değil.
Soyusopu belli değil.
Birden soluklanayım derken toplanıverdi yüreğimden o kor ateşten daha yakıcı duygu.
Yanıyorum.
Niye bilmem.
Belki üzülmesin diye diyemediklerimde var.
mna kym ya.
Ben ölürken niye kimsenin umurunda olmayacağım sanki.
“Avare Ulak” gider.