Gidiyorum anne!
Yüzüne bakıp veda etmeye cesaret edemedim,biliyorum;ya sen yalvarıp göndermeyecektin ya da ben senin göz yaşlarına dayanamayıp gidemeyecektim.Ama mecburum buna anne, mecburum! Beni bir tek sen anlarsın, ne olur hak ver şu deli kızına.
Bu şehirde yaşamam artık mümkün değil;boğuluyorum,kayboluyorum. Her gün gördüğüm,tanıdığım yüzler artık bana yabancı,her sokak bana düşman,her mutlu çift bana bir zulüm!Yaşadığım şehirde bir yabancı gibiyim.Varlığını bildiğim halde yanımda olmayan biri beni esir tutuyor, havasıyla boğuyor,adımlarıyla yoruyor.
Her sabah güneş doğsa bile bana onsuz gün doğmuyor,gecelerim ise onu düşünmekten sabaha varamıyor.Kahrediyor bu beni anne!
İstemezdim gitmeyi,sen varken de mücadele edebilirdim ama cesaretim kırıldı bir kere beceremedim. Evet, beceriksizin tekiyim;sevmeyi,sevilmeyi,gerçekleri göremeyecek kadar kör ve beceriksiz!Aptallığına doymayan aptal aşık!Budalanın önde geleni!
Ah,sorsan şimdi bana “Halen daha seviyor musun?” ,cevabını bildiğin halde söylerdim “Evet!” diye.
Eminim sende anlamışsındır artık neler hissettiğimi,nasıl dayanıp nelerle mücadele ettiğimi.Herşeyin bir sınırı ve sonu vardır anne, ben sınırımı aşıp sonuna yaklaştım.yolun sonuna!
Ucunda belki yeni umutlar yeni ışıklar vardır,beni kollarına alıp sarıp sarmalayacak olan yepyeni umut ve ışıklar! Kim bilir?
Sözlerim kısıtlandı,vaktim daraldı,yazmaya devam ettikçe sana olan bağlılığım daha da arttı.Başka bir şehirde bambaşka bir hayat beni bekliyor,her şeyimi geride bırakıp gidiyorum.Ağlama annem, ağlama sakın!Bak hissediyorum üzüldüğünü,yıprandığını? Zaten üzgün olan şu deli kızını daha fazla ağlatma!
Bedenimi başka bir şehire,ruhumu yar’a,gönlümü sana,seni Allah’a emanet ediyorum.Hakkını helal gönlünü razı et!
Hoşçakal anne,hoşçakal...

Maide Alpay