Bir sabah ansızın uyandım, etrafımdaki tüm renkler solmuş. Ben rüyamda seninle gülerken, sen gideli çok olmuş. Gözlerimden akan yaşları silip perdeyi araladım. Bir de ne göreyim ? Gökyüzü hıçkıra hıçkıra ağlıyor, rüzgar hırsından neredeyse kapıları, pencereleri kıracak.Her yer, her şey simsiyah. Meğer onlar benden önce yasını tutmaya başlamışlar bile.Ya ben, ben ne yapayım ? Giden sevgiliye mi yanayım yoksa yarım kalmış bir sevgiye mi ?

Biliyor musun ? Ben bile seni bırakır giderdim de günün birinde senin beni bırakacağın aklımın ucuna gelmezdi.Sana gitme demedim hiçbir zaman; ama gidersen beni de götür dedim hatırlarsan; çünkü ben seninle doğdum, seninle sevdim, seninle de ölmek istiyorum; çünkü benim her şeyim sensin, her şeyimi kaybettim.Hem de bir daha bulamamak üzere...

Söylesene şimdi kim benim gözlerimde dalacak, kim beni kendinden daha çok düşünecek, kim beni sevecek ? Bilemiyorum belki mecbur kaldın gitmeye, belki bana söyleyemediğin şeyler vardı, belki de gidiyorum demekten korktun; çünkü asla bırakmayacağımı biliyordun.
Beni kalbimden vurdun gittin, HELAL OLSUN; ama bir hoşçakal notunu da mı hak etmedim ? Hani hayal ürünü filmlerde öyle olur ya ? Giden, kalanla yaşadığı günler hatrına ona hoşçakal gibilerinden bir not bırakır; ama biz film çekmiyoruz değil mi ? Gerçek hayatı yaşıyoruz.Öyleyse ben ömürboyu bekleyeceğim, sen ömürboyu gelmeyeceksin........