Aşk, aşk.
Aşk nedir ki?
Bir kitaba mı sığar, yoksa bir ömre mi?
Yaşayan, yaşatan bir olgudur.
Hiç sonu gelmeyen.
Yaşayandan başkası bilmez, duymaz.
İki kişi yaşıyorsa başka!
En yücesidir iki kişilik aşk.
Diğeri ise, sonsuzlukta hapsolmuş bir yalnızlıktır.
Nasıl bir çölde açan gül ise, karşılıksız aşk da öyledir.
Eşsiz, yalnız, mutsuz,
Ama bir şekilde çölde de olsa ölüme meydan okuyan.
O gül ki vakti gelmedikçe solmaz, boynunu eğmez, yapraklarını dökmez.
Tıbkı böyle bir gül misali, aşkın gizli bahçemde tek başına durmakta.
Hiç bir çiçek yakışmıyor yanına, hiç biri o gül kadar sevinç vermiyor bana.
Koparmaya kıyamıyorum o gülü.
Varlığı ki, yetiyor o bahçeyi sevmeme.
Soğuk bir sonbahar sabahı koparacak gülü bahçemden.
Sonsuzluk senfonisi çalacak.
Getirip verecekler sana kıpkırmızı, dip diri, mis kokan bir gonca gül.
Açmamış, açamamış.
Uğraşma sakın açmak için o goncayı,
Açmak için değil o gonca.
Gizli bahçemde.