Mutlu olabilmek birilerini mutlu edebilmek zordur bazen.
Bence her şey yolculuk. Mutluluğa erişme yolculuğu.

Birilerini alıp diğerini bıraktığımız, saatlerimizi verdiklerimiz, davranışlarımızı harcadığımız, kırgınlıklarımız, kırdıklarımız ve düşündüğümüz onlarca insan, onlarca gün!
Bazenleri ”Emin olduklarımdan emin miyim ?” diye kendi kendime. Baya da bir düşünüyorum. Sonra geçiyorum bu soruyu.
Mutluluğun insanlara göre farklı hisler uyandırabileceğini düşünüyorum.
Bir bebek için mutluluk; emekleyerek salondan mutfağa gittiğinde ve geri dönüp arkasına baktığında ne çok yok katlettiğini görüp o küçük gülümsemesidir. Yeni yumurtadan çıkmış o cılız kuşlar…
Küçük çırpınışları yanı sıra cıvıltıları ve onları izleyen anne kuşun hayret dolu gözlerle bakan mutluluğu. İstasyonda oturmuş yanında kurabiyeleri olan yaşlı bir adam… çok uzaklara dalmış. Çok uzakları seyrediyor. Aynı istasyonda aynı bankta yanında oturan çok sevdiği biri vardı be o varmış gibi onu rahatsız etmemek için sessizce nefes alıp verişi, sakinliği.. “ Bugünde yeni şeyler öğrettim, bugünde faydacı biri oldum.” Diyen bir öğretmen.. bir grup gencin en saf arkadaşlarını paraşüte bindirip onu uçarken izledikleri an. Ve o en saf olan arkadaşın yere inerken hissettikleri… Çok çaba sarf eden, o şeyin çok zaman harcayarak elde edebileceğini bildiği için, o hırs… Amacına ulaşma isteği… Bir çocuğun doğum günü pastasını görmesi…

Hepsi mutluluk, her şey mutluluk. Belki mutluluğun miktarı yoktur ama içinde hissettirdiği ölçüleri vardır.

Mutluluğa başka açılardan da bakmak gerekir. Mutlu olabilmek için bir şeylere gerek yoktur bazen. Uzanıp müzik dinlerken de mutludur insan. Uyurken yatağının ne kadar rahat olup onun zevkine varmakta mutluluktur. Anneni tek bir kelimeyle gülümsetebilmek huzurun ötesi bir şeydir.

Beklide mutluluğun, etrafındakilerin mutluluğudur. .