10 dakika sonra yeni bir aya gireceğiz. Yeni bir güne uyanacak insan. Belki ölüm haberiyle uyanacak bazıları. Belki bebek heyecanıyla uyuyamayacak bile bazıları.. Kimi annesini, kimi oğlunu bekleyecek hastane köşelerinde.. Kimisi lanetlerle kalkacak yatağından; ’bugünde mi yaşıyorum’ diye.. Kimisi kanseri yenme sevinciyle şükürlerle kalkacak o yataktan. Birileri gözlerini dünyaya açarken, birileri sonsuz uykuya dalacak. Kimi işten kovulmuş olacak, kimisi yeni işe girmiş olacak. Kimi yarın gireceği sınavı düşünecek. Kimi düğün için hazırlığa başlayacak. Kimileri sokakta uyurken, kimileri sıcacık yatağından kalkacak. Bir şekilde yaşayacak insan.. Açta kalsa, açıkta da kalsa yaşayacak. Evet, bu dünya yaşamak için fazlasıyla adaletsiz. Bu dünya fazlasıyla acımasız. Ama alışacak insan. Her şeye bir gün alıştığı gibi alışacak.
Bir bebek gözlerini açacak bahsettiğim acımasız dünyaya. İlk önce çevresindekileri tanıyacak. Daha sonra emeklemeyi öğrenecek. Yürümeyi ve konuşmayı da.. Nesneleri tanıyacak sırayla. Sınıflandırma yapabilecek. Sonra mantığı gelişecek. 7-11 yaş arası cezanın insan tarafından konulduğunu öğrenecek. Karar vermeden önce insanların niyetine bakmaya başlayacak. 11 yaş ve ilerisi; Ergenlik... Asıl sorunlar burda başlayacak. Tek acıyı sivilce zannedecek o çocuk. Derken bir kaçını daha tanıyacak. Depresyon denen illete o da girecek. Bağıracak, çağıracak, sövecek, dökecek, kıracak, yıkacak.. Olmayacak, gerçekleşmeyecek hayaller kuracak. Aşık olacak. Çok sevecek belki de.. Bağlanacak. Koşacak peşinden. Koşacak da koşacak. Ulaştığında ise soğuyacak. Bazense soğuyan karşı taraf olacak. O umutsuzca sevecek. Kalbini dinleyecek. Hani başta bahsettiğim ’güne lanetlerle uyananlar’ kısmı vardı ya? O çocuk, bu kısıma girecek. Kahretsin diyecek; bugünde mi nefes alıyorum. Onu gördüğünde keşkeler değecek diline. Belkiler yer edinecek. Sınıflandırmadan sonra mantık gelişir demiştim ya unutun şimdi onu. Eğer o çocuğun mantığı gelişseydi kalbini dinlemezdi.
Her neyse, çocuk bu ergenliği de atlatacak öyle böyle. Geçmişe baktığında, sadece gülecek. Derin bir ’aah’ çekecek. Yaşanmışlara ve bir daha asla yaşanmayacaklara.. Başını her gece yastığa koyduğunda onun için ağladığı, kafasına taktığı insanları yolda görse tanımayacak. Ben bunlar için mi üzdüm kendimi, bunlar için mi mahvettim kendimi diyecek. Evet, o çocuk zor günlerden geçecek. Ama bakın, atlatmış olacak. Hani yine en başta bahsettiğim ’güne şükürlerle uyananlar’ kısmı vardı ya? O çocuk, bu kısıma girecek. Artık onlardan olacak. Çocuk şükürlerle uyanırken; onun yolundan gelenler yine lanetlerle uyanacak. Ama onlarda atlatacak. Çocuğun atlattığı gibi. Onlarda alışacak.
Herkesin bir gün her şeye alıştığı gibi.