Yıllar özlemini, karanlık sokakların kaldırımlarında dağıtırken. Sokaklar sessizliğini koruyordu. Bir sokak lambasının altında oturmuş loş ışığın verdiği aydınlıkla, sarmaya çalıştığım cıgaramın son kıvrımlarını yaparken, soğuktan titreyerek zıbanasını yapan arkadaşım, bana acele etmemi söylüyordu. Çok üşümüş olduğunun farkındaydım ellerimin titremesine hakim olamazken bir avuntu şarkısı mırıldanarak cevap vermeyi tercih etmiştim. Ellerimle birlikte titreyen dudaklarım sadece bu sözlere güç yettire biliyordu. ‘’ hayalle yaşarken gerçek dünyada, zamanı içmişiz haberimiz yok. Ömürle yüz yüze geldik aynada, harcanıp gitmişiz haberimiz yok. Kötü bir söz gibi düştük dillere, yanlış yol seçmişiz haberimiz yok. ümitle bağlanıp acı günlere, göz yaşı ekmişiz haberimiz yok’’ bu sözlerle donmak üzere olan dudaklarımı ısıtıyordum aslında. Birde içimdeki yalnızlığımı paylaşıyordum kendimce. Zaman ilerlemiyor gibiydi. ağır, ağır gelen ayak sesleri işitiyordu soğuktan sızlayan kulaklarım. Başımı çevirip bakmaya halim yok gibi hissediyordum, arkadaşım elindeki zıbanayı uzatarak . ‘’tak artık şunu’’ dedi. Bende zıbanayı almak için ona döndüm. o bahaneyle gözlerimi ayak seslerinin sahibine doğrulttum. Gelen bizim taner yani yeğendi. uzun boylu kara gözlü düz küt saçları vardı. Yere o kadar sağlam basıyordu ki sanki yılların bütün hırsını bastığı asfalt yoldan çıkarıyordu. Usulca bana doğru geldi. Başı öne eğik buruk bir ifadeyle başını sallayarak selam verdi ve benim sağıma geçerek kaldırıma oturdu. Bu onun her zamanki haliydi. Başını bana çevirerek. ‘’ yapıştırdınız mı? ‘’ diye sordu. bende ‘’ şimdi bitti ‘’ dedim ve cıgarayı yaktım. Adet yerini bulsun derken sağdan başlayarak yeğenime uzattım ve ayağa kalktım. ‘’ gidiyoruz’’ diyerek yavaş, yavaş yürümeye başladım. Bizim asıl mekan loş ışıklarının bulunduğu dar sokaklar değildi hiç olmadı ve olmayacaktı. Çünkü biz o sokakları hak etmiyorduk. Ailelerin olmadığı mekanlar bizi daha huzurlu kılıyordu. çünkü bizim, karanlık sokakların kaldırımlarında dağıtacak bir özlemimiz yoktu…