Avuçlarımızda ne çok şey var.

Sıcacık ruhların sürüldüğü vatanlar , karanlık ve soğuk .
Oysa yine günlerden çocuk telaşında mutluluk.

İçimizin yolculukları hızlı trenlerin camlarından görünen birbiri içine geçmiş görüntüler gibi. Hızla geçen yeşilin ,aynı hızla çarptığı maviye bırakışı kendini.

Dinle şimdi.Bu duyduğun, bırakışların derin huzuru.

Görüntüler ardında öz var sahip olunan. Hatırlayıp yaşamalı vakit bunca azken.

Denizin tuzuna , ağacın dalına ,kuşun kanadına ve hayata dokunmalı tüm sahip olduklarımızla.

Gör kalbinle.

Haylaz bahçelerde oyuncaklarını arayan bilge çocuklar var. İyi ki varlar. Öğretiyorlar her gün

yeniden güzellikleri. Geçmişten bu güne ne çok şey hatırlatıp barıştırıyorlar bizi kendimizle.


Ne saçma .Ne karmaşık . Ne çok renk geçmiş biribiri içine. Belki de o yüzden güzel bu resim böyle. Araftan geçişler kendi gölgenin merkezinde.

Yaşamın anlamını arayanların yanılgısı uzaklar. Oysa o seni en yakınında ve o derin anlarda yakalar.
Hadi şimdi günü güneşi ve yaşamı kutlayalım. Bize düşen ne ise onu yapalım.

Zira vakit azalmakta...