Yaşarken tanrının öldüğüne inanmakla kendimizi tatmin ederken, ölüme yaklaşırken ardımızdan gelen neslin beynindeki tanrıyı öldürmek mümkün olabilecek mi? Ey tanrım! Ömür biçtiklerin senin tarifin üzerinde fedailik yaparken, sense yukarıdan bahşettiğin aklın sınırlarını zorlayan kullarını izlemekle yetiniyorsun. Ey hallaç ! Derinin yüzülmesi karşısında ben tanrıyım demekten vazgeçmedin, İlminle şuur yolculuğunda , ondan bir parça ararken, sen olduğun fikrini neden kabul etmediler.Kim bilir beki de o gerçek karşısında korktular.


Ey Leyla’nın peşinden koşan Mecnun ! Sense Leyla’ya kavuşunca mecaz-i aşk’tan vazgeçip, ilahi aşk’a koştun. Seni yakan kavuran, onun hayali mi? Yoksa sana aşk’ı bahşedene tekrardan onu iade etmek mi? Sahip olduklarımız, ancak sahibine verilince mi,huzura ereceğiz? Yokluğumuzla hiçliğimizin anlamını neden evrende her dönem ararız ki?Bütün ulaşılması güç duyguların tarifi bizi neden yorar ki?Kavuşma arzusu mu,yoksa anlamda bütünleşemediğimizden mi?Sorular o kadar çok ki kendimize,ancak uyumaya başladığımızda soramadığımız on’larcası.


Ey kıyasta hataya düşen zavallı bizler! Koyulan sınırın ardına geçince, attığımız her adımda her an bir mayının patlamasına vesile olabileceğimizi hala neden anlamayız ? Korkmuyoruz korkularımızın bir gün yanı başımızdan bize gülmeye başlayacağından. Çünkü biz ancak gerçekleşmesi güç hayaller kurarız ki ,işte o hayaller bir gün ,bizim asıl korkularımız olacaktır.


Acılar karşısında boyun eğdiğimiz kullarına el-divan olurken,ruhen esfel i safilin hale bürünür ruhların.Tam tersini yapmaya kalkan kulların,kula kulluktan kaçarken senin nezlin de ala-yi illiyyindir.Şimdi sorarım ey yücelerin yücesi?Seni aramakla ,bulmak derdine düşen bizler ,sana kavuşmanın bunca sınırını geçmekle mükellef midir?


Ey kendini ben zannedenler (firavunlar) !Geç kaldım,Secde yaptım da sona kaldım.Sonum ebedi kaldı da ayıplandım.Kurtarın beni,beni izlerken bu azaptan.Hani tanrı ölmüştü diye yola girdim.Bilemedim tanrı doğmadı ki ben(firavun) olsun.

Saygılar.