" çaresizlik cevapsız kurak bir ıssızlık değildir, dışarda devam edecek olan engeldir. Asıl devam eden, asıl engel sana geçit vermeyen, seni umursamayan,seni yutan hayattır asıl engel " der şairin biri..ama bunu anlamak duymak,hissetmek ve uygulamak öyle zordur ki. Hep çaresizliğin aşılmaz engelleriyle boğuştuk. Kimimiz bu mücadeleden galip çıktık, kimimizse boğulduk kaldık. Boğulduğumuz şey sy bile değildi çamurdu zaten bulanık bir çamur..ne alıp kurtarmaya çalışan oldu bizi ne de anlamaya, azıcık anlamaya çalışan bir insanoğlu. Oysa çok şey istemedik hayattan ve insanlardan, al çıkar beni demedik bu dipsiz kuyudan, sadece anla oda yeter dedik.. bazen anlayacakları umuduyla konuştuk,anlattık durduk.. oysa daha cümlenin başında biliyorduk anlamıyo seni hatta dinlemiyo _mış_ gibi yapıyor,farkındaydık ama farkındaydık fakat yinede konuşmaya devam ettik. Neden? çünkü, konuşmaya dert anlatmaya açtık..gün geldi anlayanı beklemektende vazgeçtik, dinlesin ama gerçekten dinlemeyi bilsin yeter dedik,buna da razı olduk ne yazık kı onuda bulamadık..